(به مناسبت میلاد فرخنده ی امام سجاد علیه السلام)

آسمان  در    شام  میلاد    تو   نوری    تازه  یافت
قدسیان  را   محفل   ادراک    شوری   تازه  یافت

غرق    نور     معنویت    در     سرابُستان   وحی
همره    جبریل  ،   پیغمبر     حضوری  تازه   یافت

دست  افشان عیسی مریم  که  جانی  نو گرفت
پایکوبان   موسی  عمران   که  طوری  تازه  یافت

در   شبستان  به   نور   عشق    آذین   حسین
آسمان  دین   ز    میلاد  تو    هوری   تازه  یافت

ای    بهار   سجده های     ناب     زین العابدین
منبر   و   محراب  با    نامت  ظهوری   تازه یافت

چون  علی درخطبه  آن  کردی  که  ارکان ستم
رو  به  ویرانی نهاد   امت    شعوری  تازه  یافت

در   بهار   انقلاب     عشق    بزم      عاشقان
با   طلوع   مهر   میلادت     سروری تازه  یافت.

تـا یـــار تو را بـه رسم یـــاری شده ام

محکـــوم بـه چشــم انتظاری شده ام

سیلابم و روز و شب به خود می پیچم

تــوفــانـــم و در خود متواری شده ام!

آخرین مسافر قطار سرنوشت
روی شیشه ی بخار کرده ای نوشت:
هر چه واگن است بسته بر قطار
تا که چشم کار می کند
مملو از مسافران دوزخی است!
گاه گاه
هر چه می کنم نگاه
غیر چند پیرمرد و پیرزن خمیده پشت
غالبآ شکسته استخوان ، عصازنان
هیچ کس نمی شود سوار کوپه ی بهشت!

از دست پریوشی که دلخواه من است

یا اشک به دیـــده یا به لب آه من است

دستی بــه ســرِ مــن از محبّت نکشید

جز غم که شبانـه روز همراه من است.

 گفت :   «اِقرأ   بِأسمِ   ربّک»          جبرئیل
با       محمّد (ص)      آفتاب       بی    بدیل

آن  که    نورش    ظلمت   شبها     شکافت
پرتو     مهرش    به    دل ها    راه      یافت

امّی       امّا        صاحب         امّ    الکتاب
آفتاب          آمد          دلیل           آفتاب

نکته   آموزی    که    با       برهان   خویش
آیه های        روشن        قرآن      خویش

معرفت  را     عشق  را     تفسیر      کرد
مکتب      اسلام    ،    عالم گیر       کرد

خلق را    پیمود      با     حلوای      کام
شربت     توحید      در       کأس الکرام

نوربخش            دیده ی           افلاکیان
خاک      پایش           توتیای     خاکیان

عدل  را    گسترد    و   حکمت  را   فزود
سوی  او    ما    را   رهی   دیگر گشود

رهنمایی    ،  کاملی    ،     روشنگری
آشنایی     ،   رهبری    ،       پیغمبری

شام  هستی   از   طلوعش   روزشد
پرتوی     افکند    و     ظلمت سوز شد

داد    منشوری    به      تأییدش    خدا
با    جهانی    فضل    ،   در     غار   حرا

تا    مسلّم    شد    بر    او     پیغمبری
رهنمایی      کرد         با      روشنگری

ظلم   را    و     جهل    را     نابود    کرد
کردگارش   هر   چه    می فرمود   کرد

زندگی     را     داد   مفهومی    جلی
با    تلاش    خویش    و     ایثار  علی

گوهرانی        زو    پدید      آمد   سزا
هر    یک    آیه ی  «کُنتُ کَنزآ مَخفیا»

تا که دنیا  هست دینش نیز هست
خاندان     راستینش     نیز   هست.

افسوس  هست ماتم  نان   ترس جان هنوز
خوف از   فریب  و  توطئه ی  این   و   آن  هنوز

افساد   می کنند    ستم گستران         غرب
بیداد       می کنند       فرومایگان           هنوز

می خواستیم   تا  که نباشد   دریغ   هست
از  دیو    یادبود   و    ز   شیطان   نشان  هنوز

با        فتنه های  دائم  شیطان اکبر      است
نسل بشر  به   زحمت  وآتش به جان   هنوز

در       ادّعای      نظم   نوینش    یکی       نگر
محکم  اساس    جهل کهن    در  جهان هنوز

آوخ   که    از  تهاجم  فرهنگی اش    به   دهر
دودی   رود   به     دیده ی  هر    دودمان هنوز

از    آتشی   که     داده   حوالت   به       باختر
یک     واحه    شعله زار   بود  خاوران     هنوز

آهسته     بگذرید  که     صیّاد         جورکوش
دارد    هزار     تیر   جفا       در     کمان    هنوز

یاران        کاروان    و    شریکان        دزد       را
از   جان    و   دل    دهند    برات  ضمان  هنوز

بر   عرش  می رود   همه روز  و   شب از جفا
دود       فغان     و     نائره ی      الامان     هنوز

بنگر    یکی    شقاوت     صهیون   دیو   خوی
بیداد    می کند       به     فلسطینیان    هنوز

بیت المقدّ س  است  همان قبله ی نخست
در      انحصار      قوم     جهود    جبان     هنوز

جلّاد    دیو سار       به       امر           خدایگان
بیرون    ز    کام  می کشد   آنجا    زبان هنوز

بنگر  یکی   به   سینه ی   سینا  که لاله اش
با     یاد     هر  شهید   بود    خونچکان   هنوز

وز       دود     آه         امّت      آزاده ی        نبی
زنگار      بسته      آینه ی        آسمان    هنوز

افٌّ لک   ای    عنود     عرب زاد     دین به  مزد
کاین   قوم    را   نبهره   تویی    پاسبان هنوز

ابلیس     را   هر   آینه    دستی    در  آستین
استاده      برده وار     بر     آن   آستان    هنوز

آب     عرب    ببردی      و   خاکش      بباختی
مُهری    فحول    طایفه      را   بر  دهان  هنوز

چندین    هزار      قاتل        سوداگر       شرف
از    هر    قبیله ای    و   ز    هر   خاندان  هنوز

اندیشه می کنندو سپس شیشه می کنند
خون    هزار   کودک   و   پیر     و    جوان هنوز

سیلاب  اشک    می رود  از چشم  مرد و زن
دیو    ستم  نشسته   به   تخت   روان  هنوز

از     مغز     استخوان    یتیمان       در   به   در
در    غلغل    است    دیگ  ز  دد  بدتران هنوز

بس   جوجگان   که   خفته  به  نازند   وای ما
آتش     زبانه   می کشد   از    آشیان    هنوز

پر    بسته اند    مرغ   شباهنگ   را   و   کبک
سر   زیر    برف    برده  و  دل  در  گمان   هنوز

با   وعده  تا  به  کی  دل  خود  سبزمی کنید
جاری  است  خون  سرخ  کران  تا کران هنوز

گیرم  سلاح   گرم   نباشد   به    قلوه  سنگ
تا    فتح   قدس   رزم  دمان   می توان   هنوز

هر چند   کاین   سران   به  پایان  رسیده کار
سر خورده اند   و   بی هنر    و   ناتوان   هنوز

آماده ی         نبرد         جوانان              امّتتند
با    غاصبان    سنگدل   از   هر   مکان   هنوز

از   جان   خود    دریغ   ندارند    و    می دهند
در       راه      اعتلای     بهین     آرمان    هنوز

ایران   در   این  مسیر  جلودار   لشکر   است
با       رهنمود       رهبری       کاردان      هنوز

زان پیر ،   آن  مراد مهین  ،  آن  درست   عزم
دارد   به    گوش    ، زمزمه ی   جاودان  هنوز

از    کربلا    به     قدس   گشایید     راه     فتح
کاینجاست   در     قلمرو      بی  باوران  هنوز

تا   در    حریم    مسجد الاقصی     بَرَد    نماز
ره    روز    و  شام   می سپرد   کاروان   هنوز

بر    سرنوشت     قوم     عرب     بی  تفاوتند
حکّام         لامروّت          نامهربان           هنوز

با    انتفاضه   قهر   و   به   صهیون   در آشتی
زود    است    زود   خاتمه ی    داستان  هنوز

گرگ    حریص  می درد  آن  برّگان   و  نیست
سگ   را    توان   رزم     به   امر   شبان هنوز

هشدار   کانتقام  بزرگی  است    پیش  روی
در   غیبت  است   مهدی  صاحب زمان هنوز

اسلام   را   نکاسته    خوش رقصی     جهول
آن حشمت  و جلالت  و  آن  قدر و شان هنوز

فرصت حرام گشت  و  شکایت  همان که بود
دفتر  تمام  گشت   و   حکایت  همان    هنوز

بی ارزش است منطق گویای«خوش عمل»
تا هست  چشم بسته   و  گوش گران هنوز.

بهــــار آمـــد و گل در چمــــن قیــــام نکرد

پــرنـــده   در    گــــــذر    لاله ازدحام نکرد

هـزار هـرچه غـــزل گفت ، ناتمام گذاشت

کلاغ پیـــر بــــه گنجشــک هــا سلام نکرد

شـــراب را که ثــــواب است باتـو نوشیدن

به حیـــرتـم که چرا پیـــرمــــا به جام نکرد

مرا به بوسه ای از لعل خویش مهمان کن

کـه ایـن معاملـه را شــرع هم حرام نکرد

دلم خوش است به داغ فراق و صحبت او
مرا به حسن تو گــر عشـق همکلام نکرد

خوشم که در گـذر از کوچه های بدنامی
خیــال وسـوسـه بارم صـــدا به نام نکرد

خطا به غمــزه دلم را حقیر زهد نساخت
هوس به عشــوه دلم را اسیر دام نکرد.

(در منقبت حضرت امام محمد تقی علیه السلام)
_____________________________________
یا              امام   الجواد             ادرکنی
یا            شفیع المعاد             ادرکنی

جانشین            سزای              پیغمبر
مذهب        شیعه      را     نهم     رهبر

در         بلاغت    چو       حضرت     مولا
در       فصاحت    یگانه       چون    زهرا

صاحب            حکمت           خدا دادی
علم      را     بحر     و    حلم    را   وادی

اختر           تابناک            برج            ولا
راهیان       را       به    نور     داده    صلا

روشنی     بخش       عالم         امکان
که      نگنجیده      در    زمان   و   مکان

قرّةالعین           دلگشای                رضا
قوّةالظهر               اولیای                خدا

نورباران         مدینه         از         قدمت
وز       حضور         وجود      بی  عدمت

شده     بیت الرّضا     چو      خلد  برین
از      نفسهایت      ای       شریفترین

گام    تا      در     بسیط     خاک    زدی
جهل    را      ضربه ی      هلاک     زدی

ذات   حق    را     به     اقتضای     کمال
بودی     آیینه ی      جلال    و      جمال

علم      دین      را       سرآمد        اوتاد
شرح      عهدین     را      مهین   استاد

بهره مند        از          علوم         قرآنی
نکته سنج     و     بلیغ     و       برهانی

معرفت    را    چو   چشمه    از   صافی
نور        چشم          رجال        اعرافی

از      تو      در       اهتزاز     بیرق    حق
آمد      ای      آفتاب      مطلق       حق

علم   و   حکمت   اگرنه    زان   تو   بود
کمترین      ریزه خوار     خوان    تو  بود

ز     علوم     تو      مات     و   سرگردان
چه       افاضل    چه     دانشی   مردان

ز     تسلّط     که     داشتی   به   کتاب
علمای      سلف      هماره        مجاب

عقلشان    در   شگفت   و  حیران بود
«ابن اکثم»      یکی     از      آنان     بود

در        جوانی      چو       پیر       فرزانه
صاحب             منطق             حکیمانه

فکر    بکر     تو    عقده ها    که  گشود
همه        از       پرتو        امامت       بود

پایه ی      دین      احمد     از   تو   قوی
وارث      علم      و      بینش       رضوی

دل     چو    بر    مهر    عارضت  بستیم
به       ولای       تو      از     بلا    رستیم

ای           جوادالائّمه        از         کرمت
قسمتم      کن        زیارت         حرمت

دل    شیدای   من    به     سینه  مدام
همچو    مرغی    که   اوفتاده   به  دام

آرزو     داشت         تا       پرنده     شود
دولت       وصل      را        برنده     شود

به       سر         تربت     حسین      رود
پر      گشاید      به       کاظمین      رود

با    سکوت  و  سکون     مصاف     کند
دور      قبر        تقی         طواف      کند

سوزد   آن جا  چو  شمع   و   آب شود
تا      دعاهاش        مستجاب      شود

برسان     ای    خدای     من      چندی
آرزو          را            به             آرزومندی

رفت عمری    که    در         مقابل   من
سوخت   در  حسرت  تقی    دل    من

«خوش عمل» کی شود  رسد به مراد
دل      من     جایگاه      عشق    جواد.

خــورشیــــد طلـــــوع مــی کنـــد بامهدی

نـــــــور آوَرَد و صفــــــــا بــــــه دلهامهدی

عمری است که در خوف و رجا می گویم:

یـا حضـــرت صـاحـب الــزّمــــان ، یامهدی.