(1)

ای کاش در این دیار وحشت کرده

سهم من و سهم آرزوهایم بود

یک پنجره ی رو به افق گسترده

(2)

در بهار بی گل و پرنده من

خسته ام ز دید و بازدید

کاشکی نمی رسید عید!

(3)

شبانگاهی که با من همنشینی

تمام روشنایی نذر خم باد

کلید صبح گم باد.

رفتی   از پیشم  که  در  هجران سیه پوشم کنی
خوب   می دانم   که  می خواهی فراموشم کنی

گاه می خواهی که چون مرداب بنشینم خموش
گاه   می خواهی    که   دریاوار   در  جوشم کنی

زلف    افشاندی     که   در    شبهای    تار زندگی
بی نصیب    از      دولت    صبح     بناگوشم کنی

در   فراقت  خواب  از  چشمم ربودی  روز و  شب
با خیالت   هم   نمی خواهی  همآغوشم کنی

شعله   بر جان   بلبل   گویای  این  باغم   که باز
تا نگویم   شرح دل   خواهی که خاموشم کنی

باشراب بوسه ای مستم نکردی شکوه نیست
از چه  می خواهی دگر خون جگر نوشم کنی؟

خوب    می دانم    رقیب   بی وفایت    داده  یاد
حرفهایی را  که  می خواهی تو در گوشم کنی

ای صبا  از«خوش عمل»هم  شرح پیغامی بده
گر    عبور   از    کوچه ی    یار   جفاکوشم کنی.

استاد دکتر انوشه (رحمةالله علیه) که ارادتمند در دهه ی 70 مدت پنج ماه با دانشنامه ی ادب فارسی شان همکاری ودر محضرشان کسب تجربه و دانش اندوزی کردم چهره ای شناخته شده برای مجامع فرهنگی ـ ادبی ایران و جهان بود.
مرا استاد دکتر علی بلوکباشی ـ که قرار بود افتخارهمکاری با ایشان را در دانشنامه ی ایران زمین داشته باشم ؛ اما مقدمات امور دانشنامه ی مذکور تا سال 81به طول انجامید  ـ  به استاد فقید معرفی کرد....
ایشان خود را به آب و آتش می زد تا آخر هر ماه بتواند حق التحریر کسانی را که با دانشنامه همکاری می کردند بپردازد.
آخر سر هم در جلسه ای که همه ی همکاران دانشنامه حضور داشتند با صدایی لرزان و چشمانی که اشک در آن حلقه زده بود فرمود: از ماه آینده توان پرداخت حق التحریر احدی از دوستان همکار را هم نخواهم داشت.هر عزیزی که خواست افتخاری همکاری کند قدمش روی چشم...
از هفده نفر همکار حاضر در جلسه ی آخر ـ که به تعبیری جلسه ی تودیع بود ـ فقط سه نفر که امکانات مالی خوبی داشتند ماندند تا همکار افتخاری دانشنامه باشند و بقیه قطع همکاری کردند که ارادتمند نیز جزو این گروه بودم!
مدتها گذشت.یک روز که استاد دکتر ناصر تکمیل همایون به تحریریه ی روزنامه ی اطلاعات آمده بود از وی جویای حال استاد انوشه و دانشنامه ی ادب فارسی شدم.ایشان گفت:اکنون فقط علی مانده است وحوضش!دکتر انوشه به تنهایی به امور دانشنامه رسیدگی می کند! آنجا بود که پی بردم آن سه نفر هم که همکاری افتخاری با دانشنامه داشتند دوام نیاورده اند.
غفرالله لنا و له .... بیامرزد خدا ما را و او را.

***
دانشی مردا! سلام گرم من
بر تو بادا کز همه خوبان سری

کشور جان را که دل پاتخت اوست
پادشاهی خبره ، نیکو رهبری

تنگه ی دریای دل در سینه ام
چشم آن دارد که از آن بگذری

رهزن دین و دل ما جز تونیست
گر به معنا در حقیقت بنگری

حرمت نام تونگذارد که من
حلقه سازم چشم بر دیگر دری

سر به چوگان تو چون گوی افکنم
سرورا! آن را نگیری سرسری

نیست در دانشگه هفتاد ملک
اوستادی چون تو و دانشوری

اختر بختم اگر تابان شود
در دلم از عشقت افتد اخگری

نظم مطلوب کمالات تو را
شرح دادن نیست کافی دفتری

وقت من خوش باد زیرا چون تو را
در صراط عشق دیدم یاوری

شادمان ِ جاودان خواهم تو را
جنب اوقات خوش نیکوتری

هفت شهر عشق را با جلوه ات
نوربخش از باختر تا خاوری.

1378/2/4

خـــورشیــــد طلــــوع مـــی کنـد با مهدی
نــــــور آوَرَد و صفــــا بـــه دل هـــا مهدی

عمری است که در خوف و رجا می گویم:
یا حضرت صـــاحــب الــــزّمان ، یا مهدی.

در عبــور از روزهـــــــای پــــر غبـــــار

بیقــــــــرارم ، بیقــــــرارم ، بیقــــــرار

می سپارم راه و می گویم به خویش

بـــی چــــراغ راه ظلمات است پیش

سنگلاخی بس که گردیده ست راه

بیــــم آن دارم که در غلتـــم به چاه

کـــو چــــراغ افـــــروز دستی یاوری

رهنمای صــــادقـــــی روشنگــــری

ماندهاز ره خسته ازخودخواهی ام

مـــرشــــدی کو تا دهد آگاهی ام

مــــرشـــدی کز عشق آگاهم کند

معرفتمند و خـــــدا خــواهـــم کند

نــــان و نــــامم بر تعهد چیره شد

وای مــــن آیینه ی دل تیــــره شد

کرد شهـــرت سلـــب مسوولیتم

محــــو شـــد یکبــــــاره مقبولیتم

غوطه خوردم در یـــم بی دردها

با هنـــــر کـــردم نباید کـــردها

مــــدح گفتم تا زر انـــدوزی کنم

یا که تأمین از هنــــر روزی کنم

راه باطل کرده ام طی سال ها

لحظه ها بودیدکاش ای سال ها

شعرم از روح تعهد خالی است

خصم رااین مایه ی خوشحالی است

کو؟ کجا شدسالهای خوب جنگ

سالهای شعــــر رگبار و فشنگ

سالهای جبهه رفتن های شعر

فصل منها گشتن من های شعر

سال های بـــــا روایت های فتح

در کنـــــار «مرتضی» مولای فتح

سالهای کربلایی چون شدند؟

شعر گویان خدایی چون شدند؟

سالهای شعر حزب الله خواه

شب نشینی با بسیج و با سپاه

سال های نوحه ی «آهنگران»

در شلمچه اعتکاف شاعران

کاش می شد در تمام لحظه ها

بود صادق مثل «سید مرتضی»

صاحب روح خـــدابینــی شدن

وه چه دشوارست«آوینی»شدن

ای تمام عشق را مفهوم تو

همچو مولایت علی مظلوم تو

بی هنرها راه ما سد کرده اند

بد نه با ما با شما بد کرده اند

پاس ارزش های ناب انقلاب

در هنر در شعر در هر بازتاب

«مرتضی» می خواهدویاران او

در طریق فتـــــح عمّـــــاران او

«مرتضی» ای سید اهل قلم

می شود آیا که برداری علم؟

باز گردی و علمـــــــداری کنی

عاشقان خویش را یاری کنی

بهـــــر تبیین کلام رهبـــــری

کو هنـــــر را داده روح برتری

ما تو را خواهیم یا همچون تویی

یافت اینجا می شود کم چون تویی

ما تو را خواهیم ای روح هنر

بحر توفانی است ای نوح هنر

کاش می شد در تمام لحظه ها

بود صادق مثل «سید مرتضی»

صاحب روح خدابینی شدن

وه چه دشوار است«آوینی» شدن.

به فصـل گل نفس در سینــه محبوس

پــرستــو مضطــرب ، پــروانـه مأیوس

دلــم در تــاب و تـب ، ای وای ای وای

بهارم شد خزان ، افسوس افسوس!

ای  که  در   دنیا  به   گرداب         غمی
آرزومند      حیات                    خرّمی

هم   غم   روزی   خوری هم  کارخویش
مانده ای   در    چنبر     افکار   خویش

با   دعا     مأنوس   شو  کز  غم  رهی
بر   تو  روی   آرد     نشاط  و   فرّهی

با   محمّد    گفت   در      قرآن     خدا
کای   نبی    غافل    نمانی    از   دعا

گوش   بر    صاحب  انابت     می کنم
گر   بخوانیدم          اجابت     می کنم

هر که   با  نور    دعا    مأنوس    شد
کی   ز   درگاه     خدا   مأیوس    شد؟

باز کن   گوش   ای    مراد      معنوی
کز  خدا   «اوفوا بعهدی»      بشنوی

گفته ای   در   عالم   ذر    چون  بلی
نیست   مقبول  ار   بگویی   لفظ  لا

در   نظر   دارد   خدا  را     گر  بشر
ذات   حق  زو  بر   نمی گیرد    نظر

گفت   ابراهیم ادهم     را          یکی
کای   مراد    هرچه   در  عالم   زکی

کبریا   را  هرچه   می خوانیم     بیش
از   اجابت  نیست   ما را    کار  پیش

گر   حجابی   در میان ایدوست نیست
راز   این  پاسخ  نفرمودن ز  چیست؟

ابن  ادهم    گفت     راز        ماجرا
با   گروه     قائل     ذکر  و      دعا

کای   جماعت  گرچه  او   بشناختید
عمر   اما    با    تمرّد         باختید

گر که    بشناسید   و فرمانش برید
بر  نمی  گردید   زان  در    نا امید

آشنا   هستید     با   قرآن        او
بی   عنایت    لیک بر   فرمان او

گر   به    دستورات قرآن    کریم
جملگی  گردن   نهید ای اهل   بیم

گوش  بر  ذکر  و  انابت   می کند
هر  دعایی   را   اجابت   می کند...

روشن  مرا  ز شمع طرب شام تار شد
یار    آمد    و   قرار    دل  بی  قرار شد

پاییز  رفت   و  پیک بهاری رسید و باغ
آبستن  شکوفه ی   چندین  هزار شد

خورشید عید  از پس  کهسار بر دمید
تابنده    از    فروغ  رخش  روزگار شد

بلبل غزلسرا شدو قمری چکامه ساز
هدهدترانه خوان شدو بط آشکار شد

زاهد که منع  ما ز  می ناب کرده بود
ازکف گذاشت سبحه وباده گسارشد

باجام می  سراغ  من آمد گلی که باز
طبعم شکفت ونغمه سراچون هزارشد

آنان که گفته اند به یک گل بهار نیست
آیند   و    بنگرند  ز   یک   گل بهار شد.

بهار       آمد      در     آغوش     گل سرخ
دل     از کف    داده   مدهوش   گل سرخ

شد    از     دیبای      زیبای       بهشتی
نگارین      جامه       تنپوش      گل سرخ

ز       مروارید        شبنم         گوشواری
نسیم    آویخت     بر    گوش   گل سرخ

ید     بیضای    حور     آورد      و    افکند
ردای      نقره       بر   دوش    گل سرخ

زمین   صحرا به صحرا ، دشت  تا  دشت
بهشت  آیین   شد  از  جوش  گل سرخ

سرود   روشن   خورشید  عشق  است
تبسّم های       خاموش       گل سرخ

نوای      بلبل    شیدا    ز     سر   برد
به    هنگام   سحر   هوش    گل سرخ

نوید          لذّة     للشاربین      است
کنار      چشمه ی    نوش   گل سرخ

زیارت نامه ی    دلهای    سبز   است
ترنّم های         چاووش      گل سرخ

نسیم    صبح     فروردین    خدا    را
چه  نجوا   کرد   در  گوش   گل سرخ

که      تصنیف        سپید    آشنایی
نخواهد     شد   فراموش   گل سرخ.