الهی   سینه ام    را     شعله ور   کن

در   این    مجمر  حرارت   بیشتر   کن

دل    غرق    گناهم  تا  که  شد  پاک

در   آن   حب    علی را  مستقر   کن.

نعره می کشد پلنگ

رو  به   ماه

بر ستیغ قله ی سیاه

***

با دل هزار پاره ی پلنگ

-این همیشه ماه عاشق زمین-

هیچکس کلام عاشقانه ای نگفت

هیچکس ترانه ای نخواند

ماه

-این پلنگ پیر آسمان-

سکوت کرد

***

مسخ شد زمین

محو شد زمان

در تلاقی شکوه نعره ی پلنگ

با تلالوی شهاب ثاقبی که نیزه وار

از دل سیاه ابرها و شب عبور کرد

***

آسمان شب

این هماره معظم هراسناک

در سیاهچاله های متصل به ویل

با پلنگ و ماه و ابر و کوه

خاطرات صبح بینگ بنگ را مرور کرد

***

نعره ی پلنگ

-ماه عاشق زمین-

این فسانه در فسانه پر شکوه و سهمگین

از طلوع صبح بینگ بنگ

تا غروب سربی اذالبحارفجرت

در دقیقه های اضطراب کوه

قصه از هزاره های دور کرد.

کوتاهترین داستان طنز جهان را برناردشاو نوشت و بابت آن برنده ی جایزه ی نفیسی شد که برای این اثر در نظر گرفته شده بود.

داستان مذکور در یک عبارت خلاصه می شودواین است:«کفشدوزکی با دمپایی به کلیسا رفت!!».البته دومین داستان در این

زمینه از آن فردی به نام آلبرت فاکلن است و اینگونه است:«سنجاقکی سنجاق سرش را گم کرد!!».

دلهای   تپنده    باز  باهم    قهرند

پرچین  و   پرنده باز باهم    قهرند

پروانه در آتش است ومیگریدشمع

امشب لب و خنده باز باهم قهرند.

هلال  ماه    صیام    از   افق    دمید     دوباره

گه    ضیافت   عام      خدا       رسید    دوباره

کبوتر   دل    مردان           بارگاه           تولا

ز   شوق  دیدن  رخسار    حق  تپید    دوباره

ز     خم       رحمت    پروردگار       عز  جلاله

شراب    نور    به    پیمانه ها   رسید دوباره

به    ساکنان   حریم  و به     سالکان طریقت

فرشته   می دهد    از   اوجها   نوید دوباره

هر  آن که  لوح  دل   از زنگها زدود سحرگاه

صلا  ز  خلوت   کروبیان       شنید   دوباره

ز   چشم   منتظران   وصال  او ز سر صدق

چه   اشکها که به سجاده ها چکید دوباره

دهید مژده به لب تشنگان عشق که   آمد

ز   جام  دوست  به کام   شما نبید دوباره

هلا  به  راه خطا رفتگان  خدای     توانا

قلم   به   دفتر   جرم  شما کشید دوباره

به  یمن   جلوه ی   ماه صیام مرغ دل من

برون ز محبس تن«خوش عمل»پریددوباره.

در کنار برکه تکدرخت پیر

چتر باز کرده منتظر لمیده است

با صدای پای عابری غریب

چشم باز می کند

قد فراز می کند

***

زیر سایه ی درخت پیر

عابر غریب بعد رفع خستگی

قد فراز می کند

دست بر تن درخت می کشد

خوش خوشان ترانه ای به نغمه ساز می کند

***

هیچکس به جز کلاغ پیر

- آشیان گرفته روی شاخه ی کهن -

پی نبرده کاین غریب نغمه ساز

با تبر رسیده است

عمر تکدرخت پیر

کم کمک به سر رسیده است.

غم   گنگی    که   در   چشم  تو  خفته

شکوفا      کرده  در هر  قطره ی  اشک

گلی      از            آرزوهای       نگفته !