ای خــــوب ِ همیشـــه بـــا صفـــــا یـــادم باش

در خلــــوت خــــویـش بـــا خــــــدا یـــادم باش

تـــا چــــون دل تـــو دلـــــم شــــــود نـــورانی

در لیلـــــه ی قـــــــدر بــــا دعـــــا یـــادم باش.

عشق  تا  پنجره   وا  کرد   به   روی    دل من

عطر  صد  خاطره  گل  کرد  به بوی    دل  من

به  نمازی  شرف آموز   سحر    قامت   بست

تا  شد  از  چشمه ی  خورشید  وضوی دل من

پا به پای   همه    رنــــدان  خمــــــارآلـــــوده

عشقِ سرمست   شد   آواره ی  کوی  دل مـن

چشمه در چشمه  سفر کرد  و به دریا پیوست

ماهی  شیشه ای  آینـــــــه پـــوی    دل  مـن

سجده  بر  برگ  گلی  کرد  و   پیمبرخو  شد

خضر  فرخنده  پی   وسوسه شوی   دل  مـن

پرده  در پرده  غزلجوش و غزل پیوند است

نازنین   فاخته ی   نـــادره گوی    دل  مــن

به جز از   شمع که روشنگر بزم ازلی است

کس   ندارد     خبر از  راز مگوی  دل  من

نور  پاداش    صمیمیت   پوپکهایی   اسـت

که پر و بال      گشودند به سوی    دل  من.

دگر  نه   صحبت  عشقی  نه   از وفا  سخنی

نه  این  تصوّر  باطل   که  باز  مـــــال   منــــی

پی   وداع   مــــرا   بوســـه ای  ببخش و  برو

که  تشنـــه  راست کفایت ز آب خوش دهنی

چگونه   چون  همـــه  باور  کنم  که  عهد مرا

دوباره چون  سر زلفــت به هم نمی شکنی؟

سیه دلان  خمــــــارت   خمـــــوش می گوینـد

دل  تو جای دگر  رفتـــه  گرچه  پیش منــــی

حدیث  کهنـــه ی  یک   روح  در  دو  قالب را

مگــــو  دگر   که  تو  تنها  به فکر خویشتنی

به کنج خلوت خود«خوش عمل»بسوزوبساز

مگــر  زعشق  در  این  روزگــــار   دم نزنی .