یـــارب! کچلم ، ســــر مــرا گیس بده

چشمی که ز اشک شوق شد خیس بده

لطفــــی بنمـــــا و از نــمایشگاهـــت

بــر مــن دو سه دستگاه جنسیس بده.

***

یارب! بـــه دل شکسته ام صبر بده

آن گاه بــه آسمـــان مـــن ابــر بده

درقطعه ی نام آوران ؛ چون مردم

ویلایـــی چنــــد کلّه ام قبــــر بده.

جبریـل دلـــم غزلســـرا آمده است

با صبغه ی  یـار آشنــا آمده است

تا مـــژده دهـــد ولادت معصومه

از قم به زیارت رضـا آمده است.

بارالها از تـــو مــی خواهــــم چـــــو کـــور موصلی

هـــم به من ثروت عطا فرمایی و هــم خوشگلی

صبحها صبحانه شیـــر و خامـــــــه همــراه عسل

ایضــــا انـــــــواع مربّـــــاجــــــات و نـــــان فلفلـی

چاشتانه هــــر چــــه باشــــــد از غذاهای سبک

ظهرها مرغ و فسنجان ، شام کوفته ی قلقلی

فـــرش زیــــرم پرنیــــان باشد بــــه جــــای بوریا

بر سر مـــن چتـــــر سلطانی نـــه سقف کاگلی

زیر پایــــم مرکبــــی باشــــد نه کــــم از پورشه

خستــــــــه ام از خــــودرو اسقاط شبه هندلی

باغ و ویلا مرحمــــت فرمــــا به بـــابــــل یا نطنز

این یکی چـــــون قصر و آن یک جفت باغ بابلی

پولم از پــــارو ببــــــر بالا که بی حد خسته ام

از تهیدستــــــی ، نـــداری ، نرگدایی ، سائلی

پیرزالی دارم ، اورا زیـــد خود کــن ، در عوض

قسمتم فرمـــــا نگاری ، ســـرواندامـــی دلی

در زمستان زیــر کرسی خفته باشد تنگ من

فصـــــل تـــابستــــان کنـــارم در پلاژ ساحلی

... در جهانی کــز مکافــات عمل غافل شدن

دارد آیـــــات فراوانی چــــــو عصــــر جاهلی

بارها تا مــــرز مـــــردن برد و حالم را گرفت

نقمت بـــی خانمانـــی ، نکبت بــــی منزلی

خواند بر گوشم هزار و سیصد و هفتاد بار

مرگ آهنـــــگ مبارکبـــاد و شعــــر محفلی

مدح دنیــــای دنـــی کردم به جای قدح آن

هر چه گفتم یا نوشتـــم بـــود انـــد بزدلی

بر جنون آخــــر گراییدم که در بـــازار دهر

هیچ سودی همچو بهلولم نبود از عاقلی ...

دلبری خواهم کمـــان ابــرو ، کمرباریک ، نغز

کو نهد از صبح تا شب مــــوی خود میزانپلی

دلبری خواهــم که با او در سفر یـا در حضر

نگـــــذرد عمـــرم مگــــر مانند عهــــد چلچلی

دلبری خواهم نه نـــازا ، بل چو نخـــل بارور

کآوردبهرم پس ازچندی دودوجین فسقلی

دلبــــری ازتنبلـــی دور و بـــه ورزش آشنا

تا رها ســـــازد تـــن و جــــان مرا از کاهلی

نام او کوکـب نه و شوکـت نه و بلقیس نه

بـــل نیــوشــا و مریـــلا و فلــــور و نـــازلی

یا بگیـــر از «شاطر» مفلــوک جان مختصر

یا بده هر آنچه خواهـد از تو ، بی امّا ولی .

 آن ســـوی کویرهـــای دور از باران

در دامنـــه های نــوظهـــور از باران

قـــدری بنشینیـم و نفـس تــازه کنیم

صبــح گل سـرخ در عبـور از باران.

(1)

قاصدکی در گذر از باغها

خواند به گوش گل سرخ این سرود:

بوسه بده یادبود.

(2)

شبانگاهی که با من همنشینی

تمام روشنایی نذر خم باد

کلید صبح گم باد.

(3)

ای کاش در این دیار وحشت کرده

سهم من و خانه ی دل تنگم بود

یک پنجره ی رو به افق گسترده.

(4)

ای زلف تو را شکار دلها ممکن

برخاستن از جان و جهان کاری سهل

برخاستن از کنار تو ناممکن.

(5)

مثل گل از شاخسار عشق می چینم تو را

با سلامی سبز می آویزمت بر زلف یار

در تو می بینم خدا را و نمی بینم تو را.

(6)

چو کوهی می کشم زین سو به آن سو

تن وامانده از روح حیاتم

چه سنگین است تابوت شریف خاطراتم

(7)

ای نام تو و یاد توام روحنواز

وقتی که بمیرم و تو آیی به نماز

من خفته ، تو ایستاده ؟ این بی ادبی است!

حــال وقتــی ندهـــی ، حـــال تـو را می گیرند

به نسیمـــی که وزد ، بــــال تــو را می گیرند

حرف من نیست که قانـــون طبیعت این است

بذل و بخشش نکنی ، مـــال تو را می گیرند

شاعـــران را ندهـــی گــــر صلـــه کیلو کیلو

مرد رندان ، دوسه مثقــــال تو را می گیرند...