خدایی که شیخ قدر آفرید
نه اکنون ز عصر حجر آفرید

خدایی که چون روی کرسی نشست
برای من از خیر شر آفرید

به نام محبت علم راست کرد
ولی روز و شب دردسر آفرید

ثمر هرچه مرغوب ازماگرفت
ز چوب درختان تبر آفرید

کلیدی اگر بود از بین برد
که اقفال را بیشتر آفرید

فزون چاله ها کند و بس چاهها
سر راه هر رهگذر آفرید

دل بی هنرها بسی شاد کرد
غم از بهر اهل هنر آفرید

چه مظلومها از ستم کور کرد
چه مسئولها لال و کر آفرید

نه مرهم گذار دل ریش شد
که خنجر پی نیشتر آفرید

بیفزود بر مال سرمایه دار
مرا قوت خون جگر آفرید

به هر قلعه افزود دیوارها
نه دربچه ای و نه در آفرید

به شیرینی کامها وعده داد
به گاه عمل تلخ تر آید

شعور خلایق به بازی گرفت
شعار بد «مرگ بر...»آفرید

در این بوم وبر زنده یک تن نماند
حوادث زبس باخطر آفرید

ز جنگل برون راند شیروپلنگ
بسا گرگ و کفتارنر آفرید

عدالت اگر بود بردازمیان
چو حکام بیدادگر آفرید

جواب سؤال کسی را نداد
که همراه اما  ، اگر آفرید

خدایی نه همچون خدایی که هست
یکی از خدابی خبر آفرید

چنین قادر مطلقی کاشکی
زمانی که نوع بشر آفرید

چوشدوقت ایجاد همچون منی
ندا داده می گفت خر آفرید!

?? اشاره :
از اوان کودکی تا شش هفت سال پیش که چشمم آب مروارید آورد و تحت عمل  جراحی موفقیت آمیز و سپس عمل لیزیک قرار گرفتم  و نور به چشمم آمد ، جزو کم بینایان بودم.آخرین بار که از عینک طبی استفاده کردم نمره ی آن بالاتر از شش بود.سالهای سال تو گویی پرده ای ضخیم مقابل چشمانم کشیده شده بود که با عمل مورد اشاره ، آن پرده کنار رفت و من جهان دیگری را مشاهده کردم.شعر زیر از  کارهای اواخر دهه ی پنجاه خورشیدی و زمان کم بینایی من است :

دو    چشم   روشـــن    اگر نیستم  چه  غم  که  خدا
دلــــی   بـــــه      روشنــــی  آفتـــاب     داده    مـــرا

درخـــت      بــارور     بـــــاغ     شعــــر     و     معرفتم
که   چشمه ی    هنر   و   عشـــق    آب   داده   مــرا

***
دو  چشم روشن  اگر  نیستم   چه   غـم   که   زبان
در   این    دیار    خموشان   چراغ    راه   من   است

به      دستگیــــری    احبــــاب     احتیاجم      نیست
عصای    شعر  در    این   خاکدان   پناه  من  است

***
مـــن     از     نگـــاه     دل   نــــور  بـــار      می بینم
تمام     منظــــره های       قشنــــگ       دوران     را

طلـــــوع     رویــــش      گل هــای     باغ      زیبایی
ستاره های     شب      آسمــــان      کاشـــــان     را

***
مـــن    از     نگاه    دل    نـــــور   بــــار     می بینم
کبوتــری    که     بـه    منقـــار     برگ    گل   دارد

پرستویــی   کــه     در    آفــاق     اوج    می گیرد
فرشتـــه ای      که    گــل    پامچــال     می کارد

***
اگر  چه   نیست   مــرا    چشم   پر   فروغ    اما
دلم  به    روشنــی     دیدگان    خورشید  است

به    زندگانی    بی  نـور    خویش     می سازم
که چشم شعر ، مرا چشمه های   امّید است.

ای بهارآور گل من، هر کجا می‌جویمت
در دلم نور امیدی هست، تا می‌جویمت

تا فنا گردد شبانِ بی تو با حسرت قرین
ای صفای چشم? آب بقا می‌جویمت

شرح افسون نگاهت تا که سرمشق دل است
در دل افسانه، در هر ماجرا می‌جویمت

می‌گذارم سر به صحرای جنون مجنون شعار
همچو لیلی محو آهنگ درا می‌جویمت

دل به زنجیر اسارت گرچه بستم سالهاست
عشق چون فرمان دهد، ازخود رها می‌جویمت

می‌شوم بیگانه از غم، می نهم دل بر نشاط
هر نفس تا در دل دردآشنا می‌جویمت

ای شفای دردهای من، به قانون دعا
مبتلای درد در متن بلا می‌جویمت

تاغم وشادی به هجران و وصالت داده دست
در میان گریه‌ها و خنده‌ها می‌جویمت

قطره بودم؛ با خیالت راهی دریا شدم
با شکست موج «من»، در اوج «ما» می‌جویمت

گرمرا عمری بوَد باقی برون از وهم خویش
ای حقیقت را تجلّی ، تا خدا می جویمت...

قاتل    شادی   و   لبخند       گرانی شده است

تلختر   از   سخن پند          گرانی شده است

روی   دلهای    جماعات    فقیر          افتاده

غصه چون کوه  دماوند       گرانی شده است

داد   بحران   تورم    به    زنان      یائسگی

بیخ  مردان  وطن   کند       گرانی شده است

مادری  روسری   و   چادر  خود  برد به کار

عوض پوشک   فرزند       گرانی شده است

هاتفی  گفت   ز   تاثیر    گرانی        اینجا

در  بخارا  و  سمرقند        گرانی شده است

روغن  و  بنشن  و  چایی و برنجم همه رفت

پیش  دست پدر   قند        گرانی  شده است

گوشت  از   مطبخ  ما رفت چو قرمزچوسفید

همسرم  گفت  به  لبخند    گرانی  شده است

اعتراضم   چو   به  بقال  رسید از سر غیظ

گفت  نرمت  بشود  دند    گرانی شده است

ذوقشان  رفت  چو  مرغان که  برفتند از تخم

همه اقشار  هنرمند.....    گرانی شده است

پیر   ما    زیر خط   فقر  ز بس دید   فشار

سه  قلو   طفل  خود افکند  گرانی شده است

دوش  آقای   نماینده   به   دولت      فرمود:

زدی  از بس  همه جا  گند  گرانی شده است

نیز   در   مجلس ارباب   مشایخ       دیدم

بیخ  ریش   همه  آوند      گرانی  شده است

شده  نایاب  نخ  و  سوزن  و  مقراض و الک

تسمه و  میخ  و  کمربند...  گرانی شده است

یک  نفر   از   سفها  اهل  بکا  بود و   سرود

بس که   شادی همه  کردند  گرانی شده است

حذف  شد   از   سبد  خانه ی ما هرچه که بود

چه کنم....  شکر خداوند    گرانی شده است

بر  خلاف   همه   یاران  که  غم  ما خوردند

دشمن  ما  شده   خرسند     گرانی شده است

وقت  آن  است   که   چون ما  بفرستی لعنت

به  شهان  قجر و زند...!    گرانی شده است

توی  این   مملکت   بلبل  و  گل    شکر خدا

مرگ  ارزان شده    هرچند گرانی شده است

از   «هدفمندی  یارانه»  چو ده سال  گذشت

همه  دیدند      هدفمند    گرانی    شده است !

اگر  اینهاست     همه    زیر    سر  استکبار

پس    بسوزد     پدر بی پدر         استکبار.

  چندان که دیده در غم آل عبا گریست

یا خون دل به دامن ما کرد یا گریست

دل مبتلای آتش غم گشت تا که سوخت

شد دیده بی فروغ از اندوه تا گریست

گه سینه در رثای نبی ناله کرد زار

گه دیده در عزای حسن گه رضا گریست

از داغ سینه سوز حبیبان کردگار

خیل ملک به بارگه کبریا گریست

حوّا کنار مریم و هاجر به سینه کوفت

آسیه با خدیجه و خیرالنّسا گریست

تنها نه جنّ و انس پریشان گریستند

روح الامین به عرش ازین ماجرا گریست

بیگانه زین مصیبت عظماست بیقرار

آنجا که باتمام وجود آشنا گریست

آری خزان گلشن آل رسول شد

چون ابر نوبهار اگر چشمها گریست.

در اربعین شـــاه شهیدان به گوش جان

پیغـــام  کـــربــلای معلّــــی شنیده ایم

مــا شیعـــه را هـــراس پراکندگی مباد

«حُـبُّ الحُسَیـن یَجمَعُنـا» تا شنیده ایم.