کشتی اسلام را غیر از علی لنگر کجاست؟

امت آزاده را جز مرتضی رهبـــــــر کجاست؟

پهنه ی ایمان و ملک عزت و اخـــــــلاص  را

جز امیرالمومنین حیدر یکی سرور کجاست؟

گو بمیر آن را که بدخواه علی و آل اوسـت

خالی ازعشق علی دل درکجا سردرکجاست؟

آسمان روشن توحیـــد را در هــــــر زمــــــان

نورافشــــانتر ز گفتــــار علی اختر کجــاست؟

دین اسلام و مرام شیعــــه را در قــــرنهــــا

جز علی مـــرد خدایار و خدامحـــور کجــاست؟

تا گذارم سر به پای خـــــادمــــان کـــــــوی او

میثم و مقداد کو؟ عمّــــار کو؟ قنبر کجاست؟

حاجی  مستکبر  از   بیت  خدا  برگشته است

تا  صفا  رفته ست  اما بی صفا برگشته است

گاه  رفتن   ظاهرا   بیگانه   با   تلبیس    بود

حال  با   ترفند  ابلیس  آشنا   برگشته است

سال  ماضی عمرخود را صرف حجّ عمره کرد

حالیا  از  حجّ  واجب  بی  نوا  برگشته است

نغمه ی   لبّیــــک اللهّم لبّیکــــــش  به لــــب

بدتر  از هر  آدم  پـــــــر  مدّعا برگشته است

بود  در   بیت الحرام   دوست   ذکرش یاربا

بی جهت نبود که مشتاق ربا برگشته است

تا مس  خود  را  کند  از کیمیای دوست زر

رفت  و اینک ازپی  جمع طلا برگشته است

انتفاعی  جز  نمود   ساق  بلقیسش  نبود

این سلیمانی که ازملک سبابرگشته است

دربیابان چون بشوق  کعبه گامی برنداشت

خورده ازخار مغیلان پشت پا برگشته است

در مسیـــــر«لیس للانسان الا ما سعــــی»

سعی ها فرموده باسوغاتها برگشته است

روزوشب وردزبانش لفظ من من من منست

این جلیل القدر کز کوی   منا برگشته است

سعی در دوشیدن مخلوق دارد   روزوشب

بانصیبی عمده از سعی صفا برگشته است

گر چه قبلا باسخاوت بود اما  زین سفــــــر

نرگدا همچون گـــدای سامرا برگشته است

قدر یک انگشتدانه معرفت در وی  مجــــــو

بینوا  گویی از استخر شنا   برگشته است

ازخدا برگشتگان را کارچندان سخت نیست

سخت کار او بود کز او خدا  برگشته است

خوش عمل ممنون آن حاج عزیزم هاج وواج

کوپس ازسوءالقضاحسن القضابرگشته است.

در فصل بهــــار «مرگ بر امریکا»

                      ایران شده یار «مرگ بر امریکا»

یک پایه ی انقلاب مـــا می لنگد

                          باحذف شعار«مرگ بر امریکا»

حاجیان از  سفر  کعبــــــه  بـــــــه  اجلال رسیــــــــدند

وقتشان  خوش  که  می  از  ساغر  اقبال چشیـــدند

با  دل  شاد  رسیدند  و   ندانند    کـــه  در  اصــــــــل

مرغکــــانند ، ز گلشن به قفس بـــــــاز پــــــــریــــدنــد

آهــــوان بــــه چمنــــزار صفــــــا رفتــــه  ز شـــوقنــد

کـــــه  ندانستــــه  دگر بار ســـــوی  دام دویــــــدنــد

قطره هاینـــد به دریــــــا شده واصــــل ، ز بد ِ بخــت

شده  از بحـــــــر جـــــــدا ، دامن  مـــــــرداب گزیدنـد

جسته از ظلمت و رفتند سوی چشمه ی خورشید

باز ، خورشیــــد رهــــــا کرده بـــه ظلمات خــــزیدند

خـــــــرّم آن جمــــــع که هنگام طواف حــرم دوست

عهد  بستند بــــه جانانه و از خـــــویش  بــــــریــدند

به صفـــا و به منــــا و حـــرم و مـــروه و زمـــــــــزم

بی صفــــــایند اگـــــر جــــلوه ی محبــــوب ندیـــدند

سعیشان نیست  قبـــول ار نه بت نفس شکستند

حجّشان نیست بجـــــــا گر نه ز امیــــال رهیـــدنــد

تــــــاجــــرانند نه حــــاجــــند اگـــر در سفــر عشق

دین خــــود داده ز کف عشــــــوه ی دنیا بخــریدند

دست بـــر پرده ی خـــالق زدگان اهـــــل بهشتنـد

به جهان خـــود نه اگـــر پرده ی مخلوق دریـــــدند

حرمت از کعبه یکی گفت که دارنـــد فـــــــزونتـــر

به طــــــواف حـــرم آن نــــادره دلها کـــه تپیدنــــد

«خوش عمل» گر به طواف حرم دل بشتــــــابی

به مقــــامی رسی امــــــروز که آنــــان نرسیدند.

گل کرده به رنگ   یقیــــن گلبــــوته ی بـــاور مــــــا

فــــریاد حمــــاســـه بود خونواژه ی  حنجـــر  مـــــا

پــــایـــایی نشئه ی عشق برنــــایی  لحظه ی اوج

بی پــــرده   عیـــان شده از  ایمـــــان مصوّر  مـــــا

سرسبزی باغ شرف از سرخی خون کسی است

کز پیله ی «من» شده در پیوسته به لشکـــر مــا

زحمت  نرسد به کسی  از رویش خار وخســــی

تا سایه فکنده به خاک این نخــــل  تنــــاور  مـــــا

لب تشنه اگر چه   شود در جبهه رهیده  چه غم

کز کـــــوثـــر عشق و صفــــا نوشیـــده دلاور مـــا

گامی بــــه عقب ننهـــد مشتــــاق وصال حسین

سنگ  ار بشـــــود  سپــــری در پهنه ی سنگرما

جز  خنجر  «لا»  نخورد  بر  قلب  سیــــاه عــــدو

یا  از لب  حنجـــره ها  یا  از  دم  خنجـــــر مــــــا

باز است که حیله کند صیّـــــــاد ستمگــــر غرب

تا  حلقه  دوبــــاره  نهد  بر  پــــای  کبـــــــوتر ما

باید که به  طف   برویم  دیـــــدار نجف بـــــرویم

با عزم  و هدف  برویم  قدس است بـــرابــر مـــا

تا مرگ  جهول عـــراق این مظهر شرک و نفــاق

ای دوست  نمانده بسی  با گفتــــه ی رهبر ما

گر کشته شویم و کشیم مکتب نرود  ز  میـــان

گل آیـــه ی فتح و ظفر ثبت است  به  دفتــر ما.

*چهارم مرداد 1361 شمسی

عرصه جولانگه  روباه   دغلکــــــــــــــــار  شده

شیــــــــر  در دام به صد حیله گرفتــــار  شده

خار  سالار  چمن  گر نشد از چیست  که  باز

پیش  چشم  همه  نوباوه ی  گل خوار  شده

نرگس اززمزمه ی شوم خزان رفته به خواب

گل خرزهره  به صدوسوسه بیــــــدار   شده

چهره ی  روشن مهتـــاب نهان  گشته به ابر

که  چنین   شب پره   سرمست پدیدار شده

تا  تن  بابک  خورشید به  خون  غرقه   کنند

دیو  شب   تیغ  به کف  با  خلفا   یــار  شده

کاوه ای نیست که بر شانه ی  ضحّاک زمان

مار  خوش کرده  مکان  اژدر  پـــروار    شده

شاه  توران  به  دل  کشور  ما  تاخته است

خسته   رستم  مگر  این بار  ز پیکار    شده

می رود  آبروی   مـــادر  میهن  به  فــروش

پســــران   عافیت   خویش  خریـــدار   شده

جنبشی خوش عمل ارنیست زخودبین وبسوز

که  عمل ها  همه   تبدیل  به گفتـــار  شده.

*سروده ی:مهرماه 1357 -کاشان.

خرکـــــی  گفت   با  هنــــرمنــــدی

قطع  شد   بیمه ی تو،می خندی؟

نکند  ای  تو  مفت تــــر   از  مـــن

پوستت  شــــد کلفت تر  از  مـــن؟

گر  مرا   کاه و   یونجه فطع شـود

ســـر  ارباب   نـــــــذر  نطع  شـود

ور  مرا   قطع   جو   کند  اربـــاب

بـــار  او  را    می افکنم در   آب

می زنم   جفتکــی به چانه ی او

که  شود   گم   مسیرخانه ی او

آنچنانش   برافکنـــــم  بنیـــــــــاد

که کند  رٍَبّ و رُبّ   خود  را  یاد

نکند  ای   رفیـــــق  دلشـــــادم

خر  تویی   و   من  آدمیـــــزادم؟

گر  تو  از  هفت   دولت   آزادی

پس  چرا   زیر    دولتی   زادی؟

تو  به  تدبیر  و   با امید خوشی

یا به یک دسته ی کلید خوشی

من به خرغلت خویش خشنودم

اوّل و  آخرش  خـــری   بـــــودم

چشم  شهلای من کسی بندید

که  شود کــــور   زآب مرواریــد

آدمیـــــزاد   مجمـــــع الامراض !

گر شوی خر  رها کنی اغراض

خر  اگر  می شدی  ملال  نبود

و  غرور   تـــــو  پـــایمال   نبود

شاد بودی چوماوخوش  بودی

همه  بی اعتنـــا به هش بودی

ای  خوشا  من که عرّوتیز کنم

چون تو  کی  روی برمجیز کنم؟

دیگرانی که چون تو می مویند

در شگفتم که از چه می گویند:

وعده ها  داده  و   خرم  کردند

از  کلاهی  که  بر سرم  کردند

خرنه همچون شما فریب خورد

جو به  یکسو نهاده سیب خورد

گفت صاحب هنربه او ای خر !

سرزنشها  مکن  مـــرا   دیگــر

هرچه ما می کشیم بی تقصیر

همه زامّید هست و از  تدبیــــر

بر توحسرت همی برم که خری

شاد و سرحال تر ز هر بشــری

ای خوش آن آدمی که درگیتی

اوّل آخـــــــر  بود  در ِ   پیتــــــی

کبک نامد که همچو  زاغ   رود

کرّه خــــر  آمد  و    الاغ    رود

هی هنرمند گفت و هی نالید

گوش خر  را  گرفته می مالید

آنقدر گفت تا که رفت ازدست

نرّه خرچشم وچانه اش رابست

تلفن  کــــرد  بعد  با  اورژانس

که  هنرمند  آدمی بـــدشانس

رخت بر بسته از جهان  اینجا

رفته در  جمع مردگان  اینجا

با خود آرید نعش کش فوری

که نماند   زمین همین طوری

ببریدش  به  سوی  گورستان

آدرس : قطعه ی هنرمندان !

بسپارید   در   دل  لحــــــدش

که نگنددچو میوه ای جسدش

نرّه خر چون پیام خود  را  داد

با  دلی  تنگ و خاطری ناشاد

هنر   مرد   مرده  را   بستود

ضرطه ای دادوجای خودبغنود!

دوستان فرهیخته ام!این غزل جدید را بدون قطعه ی قطعنامه (که ذیل غزل آمده است و به منزله ی نان زیر کباب است) نخوانید.اگر این را خربزه به حساب بیاورید و آن را هندوانه ، خوردن هردو را به شما پیشنهاد می کنم.به طرف گفتند:خربزه دوست داری یا هندوانه؟ گفت :هردوانه!

از مسیر  حق  هر کاو، در  زمانه  دور    افتاد

غافل  از  حقیقت  شد ، فاقد  شعــور   افتاد

بیمه ی هنرمندان ،  چون که قطع شد  دیدم

هم چلاق شد«تدبیر» ، هم «امید» کور افتاد

تا که  دفتر  درمان ، مهــــــر اعتبــارش رفت

در روند  درمــــانم ، وقفــــــه و فتـــــور افتاد

در سطور این دفتـــر جابجا رقم خورده ست

کاروان  ز  ره واماند  بار  از ستـــــــور افتـاد

اعتدال بـــرهم  خورد  معده و مـــــزاجم   را

خــــالـــه بود نابینـــا  آش کشک شـور افتاد

زین مصیبت عظما ، پشت کــــوهها شد خم

لرزه  بر  زمین  آمد ، رخنه در  قبــــور  افتاد

دوستی  که با من بود ، همجوار و هم بیمه

زین جهت  زیانها  دیــــد ، سخت ناصبورافتاد

مــــرد مــــــادر پیرش ، مــــادر زمینگیــــرش

ساعت  نه  دیشب ، دست مرده شور افتاد

من یکی از این ملّت ، می کشم چرا  ذلّـت

از چه رو سر و کارم ، با ذوات زور افتــاد ؟

قبل از انتخابات آن ، قولها که حـــاجی داد

از چه رو عملکــــردش ، تا به نفخ صورافتاد؟

وعده ها که می فرمود ، جمله برد از خاطر

چون خرش گذشت ازپل،ماهیش به تورافتاد

دیشبم به خواب اندر ، گفت پیـــر روشنگــر

در محیط کفـــرآور ، گر تو را عبــــور افتـــاد

مسجد ضرار ار بود ، سقف و پایه اش برکن

از ضرر چه می ترسی ، کار اگر ضـرور افتاد

کج منه قدم یارا ، هرنفس بپـــــا پـــــــــــا را

«شاطر»از کج اندیشیش،راست درتنورافتاد!

دولت «تدبیر و امید» در اقدامی شگفت آور بیمه ی تامین اجتماعی بیش از شش هزار نفر هنرمند - شاعر و روزنامه نگار را-که بنده هم جزو آنانم- قطع کرد!اکنون من ِدردمند که دفترچه ی بیمه ام مهراعتبار ندارد اگر سر و کارم به بیمارستان بیفتد-که با وضعیت جسمی ام بعید نیست-مجبورم یا تمام هزینه ها را بپردازم که ندارم و یا تسلیم مرگ شوم.فاعتبروا یا اولی الابصار...

دولت  ارجمند   روحــــــــــــــــــــانی

که ز جان می کنند تقـــــــــــــدیرش

با کلید  آمد و به  مردم گفــــــــــت :

این چو شیر است و قفل نخجیرش

صبر  کن   تا  کمی بچــــــــــرخانـم

توی  سوراخ   تنگ  و    دلگیــرش

تا  ببینی  که   شاکلید  حســـــــن

تا کجاهاست   حسن  تاثیـــــــرش

چون  به  ماتحت  قفل  کـــرد فرو

ناگهان   شاکلید   بـــــــی پیــرش

نعره  زد  قفل و شـاکلیدشکست

پیرو  سرنوشت   و  تقـــــــدیرش

چو  کلیدی  شکست  اندر  قفل

نتوان  کرد  بــــاز  تعمیــــــــــرش

خفته ای چون به خانه  بر  پهلو

راست شو  با  لگد   بزن  زیرش

***

به جز  این  گفته  بود این دولت

ضمن  برنامه ها  و  تفسیــرش

که  منم   دولت  امید  و    بود

حسن  تدبیر  کلک  تقریـــــرش

گشت  اوّل   نصیب  اهل هنر

برکات   امید   و  تدبیــــــــرش

قطع  شد   بیمه ی  هنرمندان

بی  که  افتد  محاق  تاخیرش

هیچ کس   هم نگفت از  وزرا

کاین جماعت چه بودتقصیرش

که چنین می زنندازپس وپیش

پنجه بوکس و چماق وزنجیرش

یا  چرا  حد  بر او  شود  جاری

یا  چرا  می کنند   تعـــــزیرش

ترسم آن است عنقریب کننـــد

مفتی شهـــــر نیــــز تکفیــرش

مال  مردم  مگر ببرد و  بخورد

که نصیب است زخم شمشیرش

نکند  کاین شکنجه های عجیب

هست پاداش و اجر  تنویرش ؟

گر چه فرموده اند اهـــل نظـــر

نتــــواند کسی خــــورد ک .....

الغرض وعده ها  که  می دادند

همه  بر باد رفت و تصویـــرش

مانده در یادها   چو   رویــاها

که به جز مرگ نیست تعبیرش

ما جماعت که   صاحب هنریم

دردمند و همیشه   دربدریـــم

پسرانیم   از   پی   پـــــــدران

نردبان   ترقّی  دگــــــــــــــران

ختم  کردم سخن بدین منوال

نکندکس به «خوش عمل»اشکال

که  مدال   سخنــــــوری  دارد

اختیارات  شـــــــاعری     دارد.