می روم تـــــا کــــه به همراه نسیم

شـــایـــد امــــروز بـــــه باغی برسم

درک هــدهــد اگــــرم دســـــت نداد

بـــه ســراپــــرده ی زاغـــی برسم

***

رستـــه از فلسفــه حتی از شعر

خستــه ازخــوانـــدن و از تحقیقم

می روم تـــــا کــه بیــابم شــایـــد

عاشــــق خلـــــوت آلاچیقــــــــــم

***

شهرای شهرنهان گشته به دود

کـــه لقای تـــو عطایــــــــم دادند

ماهـــی بــرکــــه ی کوهستانم

که بــــــــه مرداب تو جایم دادند

***

شبنم و شبدر و آلاله کجاست؟

بــوتــــه ای می طلبد پونه دلم

قفسم را بـــــــه دهستان ببرید

می کند بــونـــــه ی بابونه دلم

***

شــــود آیا کـــه به تکـرار رسند

قصـــه خوانیها در شبچــره ها؟

یــادشان می زند آتش به دلم

ســارها ، قمریها ، زنجـــــره ها

***

پایبند تــــــــوام ای شهر و هنوز

مانده در خاطره تصویر ده است

همه چیـــز اینجا حتی احساس

دودآگین شده در بند مه است

***

هوس کـــوچ از این محبس تنگ

بــــــــــه تمنّای دهستــــــان دارم

در تو ای شهرنهان گشته به دود

من بــــه مسخیّت ایمـــــان دارم.

«ولــــی» از بعـــد خــــاتــــم ، حیـــــــــدر آمد

اولـــی الامـــــر ایــــــن و آن پیغمبـــــــــر آمد

بــــــه آئیـــــن محمّـــــــد(ص) داد رونـــــــــق

که هـــم حـــق بـــود با او هـــم وی از حـق

بــــس آیـــات مبیــــن بـــــــر احمــــــــــد راد

خـــــــدا در شــــان و تائیـــــــدش فــرستـاد

به رمــــز و راز حــــق آگــــــه علــــــی بـود

کـه خود مفهــوم ســـــــرّالله علـــــــی بـود

اگــــر خواهی بــــــه شــانش گردی آگـــاه

شنــــو از مصطفی «لـــو کنــــــت مــولاه»

ســــریـر «هـــل اتــی» را میـــر مـــولاست

مسیـــــــــــر «انّمــــا» را پیــــــر مـــولاست

چــــــو از حـــــــجّ وداع آمـــــــد پیمبــــــــــر

فـــــرا شــــد در غــــدیــــر خــم به منبــــــر

به دستش دســـت حیــدر حق نشان شد

«یدالله فــــوق ایـــدیهــــم» عیــــــــان شد

نــــــــــدا در داد خیــــــــــل مسلــــمیـن را

بـــــزرگــــــان و هــــــواداران دیـــــــــــن را

کـــــه ای جمعیت حـــــــاضــــر ، به غائــب

 رســـــانیــــد این پیــــــــام و رای صائـــب

که بعد از مــن علــــــی سالار دین است

امـــام است و امیـــــرالمــــــومنین است

شد آنگــه وحـــــی بــــر طـــــه و یاسین

که «هذاالیوم» اکمـــل شد تــــو را دین.

بر پـارچه ای تنیده از جـنس دبیت

خطّاط ازل نوشــــت نــاکـرده ادیت:

بر مرد و زن وچـغـر مبارک باشد

پائیز ، بهار شـاعـــــران در پیت!

در عرصــه ی محشری که باشد فردا

گویند مـــرا به پای میزان فردآ

یارب چه کنم اگر نباشد به لبـم

گلنغمه ی «ربّ لاتـذرنــی فـردا*»

________________________________

*پروردگارا!مرا تنها مگذار(سوره ی انبیاء ؛ آیه ی 89)

یارا! به دلــــم چـــــو تـــــرکتــــــاز آوردی

با لشکــــر غمــزه ، جیـــش نـــــاز آوردی

صـــد همچـــو مرا به مرد رندی صـــد بار

بــــردی لب چشمـــه ، تشنه بـــاز آوردی.

شبی در خلوت اشـــــراقـــی خـــود میهمانم کن

شـــــرابی را که در پیمانه داری بــذل جــانم کن

محبّت را کــه از صاحبـــــدلان رو بــــر نمی تــابد

بـه لبخنـــــدی چــــراغ افروز روزان و شبانم کن

هلا روح بلنـــــــد آفتـــــاب عشـق و شیــــدایی

به شبنم آشنایم ســـــاز و بـــا گـل مهربانم کن

عبـوس و مسخ و ناهنجـار؛ پائیز اینچنینم کرد

بهارا! چشمه و مهتـــاب دیــــدی؟ آنچنانم کن

غمـــی دارم ره آورد نگاهی در گــــــذرگاهی

بدین سرمایه در میــدان مشتاقی نشانم کن

زبان در فصـــل یخبندان مهرم شعله بار آمد

اگر لایقتــــــرم ، امـــــداد را ، آتش نهانم کن

به دوزخ گر دراندازی مرا،لب ترنخواهم کرد

لبی زان آب آتشگـــون بیــاور ، امتحانم کن.