از خـــــرمـــــن فضلــت ای قتیــــــل العبـــــــرات

یک دانـــــه بـــــرای من ز یک خوشه بس است

محرم بــــه محرّم چـــــو شــــــوم ، بهــــر طواف

یک گوشه از آن ضریح شش گوشه بس است

یک قطــــــره ی اشــــک در عـــــــزاداری تـــــو

بهــر سفـــــر آخـــــرتــــم تـــــوشــــه بس است.

ای آن کــــه بـــود بـــاب حوائج لقبت

شرمنده فرات از عطش و تاب و تبت

سقّا و لــب تشنــــه لــب آب فـرات؟

جـــان همـه عالــــم بــه فـدای ادبت.

ما شاعـــر آههای سردیم هنوز

حمّال کجاوه های دردیم هنوز

در مجمـــع آفرینــش شیدایی

جمعیت منحصــر بفردیم هنوز

*

آلوده مکن زبان خود را با هزل

از طنز رهی دراز باشد تا هزل

تکلیف مراوخویش راروشن کن

یا طنز بگو برای مردم یا هزل.

ز خصـــم تــــا کــه ببنــدی زبـــان پــــر گله را

اقامــه کــن همــه شـب تـا به صبـح نافله را

از ایـــن جماعـــت پــــرگـــوی مدعــی نرسد

کسی به خیر ، که سـر می برند حوصله را

به شــان پنــج تـــن آورد جبرئیــــل از عرش

شگفـــت آیـــــــه ی قرآنـــــــی مبـــاهلـه را

مسیــح بـــود تــــو گویـــی کـه بـا حواریّون

رسیــــده بــــود کـــه پایان دهـد مجادله را

به شــــرح واقعـــه عهدیــن را کنـد تفسیر

کسی که می شکند بندهـای سلسله را

کسی که آیت عشقست وعقل ومیفهمد

ورای علـــــم لـــدنّــــی علــــوم حاصله را

علی و فاطمه همراه با حسین و حسن

چهــــار نـــــور از انـــــــوار نــاب کامله را

روانه کـــرد به محـــراب تا که بشناسند

چهــــار رکــــن نمــــــاز نبـــی و عائله را

رهـــا کن این همـه دلداده را ز دلتنگی

ببین اسیــــر نگاهـــت هـــــزار قافله را.

ماهــی حوض کوچکــم دیری است

روح دریـــــا بـــه خــــــواب می بیند

نقشه هایی که می کشد هر چند

همــــــه نقــــش بـــــر آب می بیند

                    اینکه بیرون از این حصـــار شود

                    یال هـــر مــــوج را ســـوار شود

*

می نشیند بــه شــوق آبی خود

حرفهــــا در سکــــوت می گویـد

می جهـــد روی آب و پنــــداری

راه بیــــرون حـــوض می جویـد

                    دوست داردکه چون پرستوها

                    لانه سازد به سقف مشکوها

*

طفلکــی بـــــــا حبـــابهــــــای تهی

گـــــــرم در گفتگــوی آزادی است

گویی این مانده همچو من در بند

سخت درجستجـوی آزادی است

                    ماهی و من اسیر وهم خودیم

                     هردو چشم انتظارسهم خودیم

*

یک طـــرف تــــور مــرد ماهیگیر

یک طـــرف شور مرغ ماهیخوار

ماهـــی کوچکــــم نمــی دانـــد

تــا کجاهاست بیـــن مــــا دیوار

                    ماهی حوض کوچکم در خواب

                     مثل من رفت و مرد در مرداب!

تا ریخت بــر زمین خـــون تـو ای شهید

از خاک تیـــره گـــون صـد لاله بـر دمید

افتـــــاد تــــا بـه خـاک قــــدّ تنـــــاورت

صد نخل استـــوار مردانه سـر کشید

فـــــریــــــاد روشـــــــن الله اکبــــــرت

اوراق وهـــــم را از یکـــــدگـــــر درید

آوای لاتخــــف تـــا از تـــــو شــد بلند

دشمن ز ترس و بیـــم یکـدم نیارمید

دامان روزگار همچــون تــــو پاسدار

هــرگــز نیـافـــریـــد هــرگــز نپـرورید

درحفظ آب و خـاک فرزند خویش را

اینگونه جان بـه کف مام وطن ندید

با یـــاد آخریـن بیــــت حماســه ات

ازچشم آسمـان خون شفق چکید

فــردا کــه اوفتـــد پــــرده ز کارها

در محضرخدا هستی تو روسپید.

                     *1359 شمسی