بامـــــدادی کــــه بــــه زنجیــــر جنــــون گل کردم

عقـــــــــل را بنــــــــدی یلـــــــــــدای تغافــل کردم

تـــوبــــه شیریـــــن ثمــــری داشت مـــرا آخـر کار

کــــــه عبـــــــادات فـــــــــدای قـــــدح مــــل کردم

نــــاصــــح بیدلـــــــم آمــــــد بفریبـــــــد بــــــــا پنـد

بــــه طـــرب خاستـــــــم و رو بــــه تغــــزّل کردم

ایــــن شگفت است که حیرانیـــم افزونتـــــر شد

هــــر چــــــه در گفتــــه ی او بیــــش تأمل کردم

ساقی امشب دوسه پیمانه جنون بخشم بخش

مـــــزد نسخی کـــه بـــــــه پیمــــان تعقّــل کردم

رستم از وسوســــــه ی شیخ و بــه فتوای بهار

گــــوش دل وقـــف غزلخوانـــــی بلبـــــــل کردم

طعنـــــه را تیــــــغ کشیـــد از پــــی تعزیـــر دلم

آهـــن ســـــرد بــــــه آتش نفســــــی کل کردم

کـــوری چشـــم خــــزان بــــاد صبـــا تا که وزید

بــــاغ را تـــــــازه نهالـــــی شـــــدم و گل کردم.

از خـــرمـــن فضلـــــت ای قتیـــــل العبــــــرات 

یک دانـــــه بــرای مــن ز یک خوشه بس است

مُحــــــرم بــه محـــــرّم چو شـــوم ، بهر طواف

یک گوشه از آن ضریح شش گوشه بس است

یـــک قطــــــره ی اشــــک در عــــــزاداری تـو

بهــــــر سفــــــر آخـــــرتــم توشه بس است!

یکـــی می گفـت : «یاسین» قلـــب قـــرآن

بــــه تعبیـــــری همـــانــا «یاحسین» است

ز بس تکـــرار شــــد ، ادغــــام شـــد «حا»

به حرف «سین» که در این واژه بین است!