به    خوزستان    سفر    کردم   که  آن  جا
جگرها      تفته    ،   صورتها    کبود است

لب    عطشان      کرخه       داغ       بسته
به    سوگش    مادران   را   رودرود است

گشودم       دیده      و        ناگاه      دیدم
که   هر   جا    آتشی    همراه    دود است

یکی   چشمم   شد   اشک  و آن  دگرخون
شنیدم      بر     لبانم     این   سرود است:

ببار     ای       ابر    رحمت   تا     نبینیم
که  کارون  خشک چون زاینده رود است!