کاش    آقا زاده    بودم       داشتم      مال و منال
ساکن     ترکیه     بودم      یا    دوبی     یا  پرتغال

یار با   من   بخت   لاکردار    می شد,    یک سفر
از   جنوب   گرم   می رفتم   به   اقصای    شمال

لیک   در  کاشان  مقیمم   در  دل   دشت  کویر
میزنم چون مرغ بسمل روز و شب هی بال بال

گر   چنین    باشد    شرایط    با    کووید   نوزده
بی   که   آخی   برکشم از  دل ، روم  روبه زوال

شغل  ثابت   چون   ندارم    بهر   امرار  معاش
می فروشم    چار    فصل  سال   اجناس حلال

در   خریف  و  در  شتا  با    باقلا  ،شلغم  ، لبو
در  ربیع و صیف توت و  گوجه سبز آنگه بلال

تا    ز   در   آمد کرونا   ریخت   پشمم  یکسره
کر   شدم  اول  پس آنگه  کور و اینک  نیز لال

من که تقوا پیشه کردم در تمام عمر خویش
روز وشب بودم دعا خوان همچوملاهای کال

مانده ام اینجا  و  ره   بردند  شادان تا کویت
کربلایی قنبر  و  مش جعفر  و   حاجی کمال

آن مهاجرها    در    اطراف   خلیج    فارسی
با یکی دشداشه برتن کرده  و بر سر عقال

گاه در   میخانه ساکن   گاه   اندر دانسینگ
با ملائک  یار باشند  این  مرا   باشد   محال

شیر   را   اینجاست   پسماند غذای   روبهان
تازه   انگور   است  آنجا   زیر   چنگال شغال

من غزل می خوانم این جا با نوای نی لبک
عشق می رانند  آنجا   دیو و ددها   با غزال

تاجر   و   دلال   و دارای منال   آنها    شدند
من در اینجا   نرگدایی    می کنم با   ابتهال

باشد  امیدم   که  فردا   بهتر  از امروز  باد
حال بالاجبار   این جا می کنم  با شعر حال.