چو  عکس  تا شده بر قاب دل نمی بندیم
خزف  شدیم  و به احساب دل نمی بندیم

رعیتیم    ولی    هیچگاه    از   سر  شوق
به خوان  خانه ی  ارباب  دل نمی بندیم

اگر چه  تشنه سقط در کویر لوت شویم
از  آن محیط به سنگاب دل نمی بندیم

چوظرف چینی دلهایمان تغز خورده ست
به دیگ وکاسه و بشقاب دل نمی بندیم

عسل اگر  دهی  از  کندوی  لبت   ما  را
به شیرخشت وبه قنداب دل نمی بندیم

گلی ز گلشن  قمصر به دست  ماندهند
چو   بر    کویر  مرنجاب  دل نمی بندیم

چو  قوت ما  شده  یاقوت  لعل لبهایت
رطب که هیچ ؛به عنّاب دل نمی بندیم

چو شد  جزیره ی  آغوشت  استراحتگاه
دگر به  زیره  و  سرداب دل نمی بندیم.