سال ها     می رود      و     باز    فراموش ِ خودیم
خفته   در   دخمه ی   بی  روزن   ِ‌خاموش ِ خودیم

سحر   از   پنجره     ،    صد   حنجره   آوای    طلوع
هدیه    آورده   و   ما   در   قفس   ِ دوش ِ خودیم

رفته   با    قافله ی   نفس ِ   بد اندیش به   پیش
غافل   از    زمزمه ی    قدسی    ِ‌چاووش ِ خودیم

نه تحول   ،   نه تأمل  ،   نه توکل   ،   نه خلوص
خفته    در   بستر    قیلوله ی    خرگوش خودیم

چون  صدف های تهی مانده ز گوهر شب و روز
به    دهن دره ی   بی فایده   در  جوش ِ خودیم

مورهاییم   که  در   حفره ی   پر دهشت ِ   خاک
به    تلاشیم   ولی   بی   خبر   از   توش خودیم

نیش ها   برده    فرو    بر  دل    یکدیگر   و  باز
هر یک از  ما  به  خیالیم  که  در  نوش خودیم

سرد ، همچون  جسد ِمنجمدی  خفته  به گور
منفصل  از   کشش  ِ گرمی   ِ آغوش   ِ خودیم

به زبانی که به ما  راست ، چو مار است مدام
عافیت سوز و  روان سود و جفا کوش خودیم

گوشواری   ز خزف های    کهن قلعه ی   حرف
حلقه  با  حلقه   در آویخته   بر  گوش خودیم

نه  مرا  جرئت ِ آن   و  نه    تو را   زهره ی این
تا   بلافیم     که   یاران ِ    خطاپوش ِ خودیم !

به  سبکبار ِ سبکسر  چه  توان گفت جز این :
ما   همان  بار گرانیم  که  بر دوش ِ خودیم !