چندان که دیده در غم آل عبا گریست

یا خون دل به دامن ما کرد یا گریست

دل مبتلای آتش غم گشت تا که سوخت

شد دیده بی فروغ از اندوه تا گریست

گه سینه در رثای نبی ناله کرد زار

گه دیده در عزای حسن گه رضا گریست

از داغ سینه سوز حبیبان کردگار

خیل ملک به بارگه کبریا گریست

حوّا کنار مریم و هاجر به سینه کوفت

آسیه با خدیجه و خیرالنّسا گریست

تنها نه جنّ و انس پریشان گریستند

روح الامین به عرش ازین ماجرا گریست

بیگانه زین مصیبت عظماست بیقرار

آنجا که باتمام وجود آشنا گریست

آری خزان گلشن آل رسول شد

چون ابر نوبهار اگر چشمها گریست.