زاینده رود       تشنه لب   ،  اما       هنوز هست
با        خاطرات         آبی        گیتی  فروز هست

در  چشم های خیره ی  او  اشک اگر که نیست
در  سینه اش   هماره  دلی   پر   ز سوز هست

شبگرد     شاعران         عزادار           آب      را
الهام بخش ،شب همه شب تا  به  روز هست

مقهور        زمهریر         زمستان     نفس زنان
مرعوب       آفتاب         جفای       تموز هست

در    سطر    سطر   خاطره های    کویری اش
بس   راز    سر   به  مهر   کنار     رموز هست

با    گام های    خسته    اگر    راهپو     شود
او   را    به   هر    بهار    مجال     بروز هست

دندان   نشان به  خشم دهد  دیو خشکسال
بس  فتنه ها  که  زیر  سر این  عجوز هست

نعش   ستاره   را    به    گل  اندود   می کند
چندان   که    یار    با   فلک   کینه توز هست
 
غوکی   به   همنوایی   من   ضجّه   می زند
زاینده رود     تشنه لب  ،  اما    هنوز هست.