ای تو     شعر     هماره  پر شورم
نغمه ی        دلنواز          سنتورم

ای که       نزدیکتر ز من به  منی
وی که     فرسنگها    تو را   دورم

حالم   این را کند    به من حالی
بی عنایت   به  عشق  پر شورم

که جدا گشتن از تو  اجباریست
که به دل کندن   از تو   مجبورم

حال و روز    مرا   بیا    و  ببین
عاجزی    گر   ز   درک  منظورم

می روم    لاجرم ؛ دریغ؛ ایوای
می گراید     به   تیرگی    نورم

ندرخشد    به    بامداد     پگاه
تابش   نوری   اندک   از هورم

نه خبر از ستاره   نز  ماه است
در     شبان     سیاه    دیجورم

نیست   دیگر کسی   حکایتگر
تا بگوید   به    جلوه ی   حورم

راز  شب های  مست  پیشاور
صبح های   خوش    نشابورم

آمد     از التفات   ساقی مرگ
به     سراغ     دل    صفاجورم

شامگاهان    شوکران درجام
عوض        بامداد      انگورم

آفتابم    که    بر   لب    بامم
پای لنگم     که   بر لب گورم

عشق دیرین من  خدا حافظ
دل من ، دین من خداحافظ.....