دست   باید     که     بیفشانم    و       پا  کوبم

که   رسید   از   سفر   خاطره ها           خوبم

مهربانی    که    غزلواره ی            باورهاست

سینه اش      لانه ی  احساس   کبوترهاست

خنده آموز      دهان        همه ی           گلها

عطر     صد   باغچه در همهمه ی         گلها

نازنینی    که     نوازشگر      شب بوهاست

سخت     دلواپس     پرواز      پرستوهاست

آمد   از    راه   یکی        هور        اهورایی

صبح  را   زمزمه ای  در  شب          یلدایی

آمد   از   راه    و       گوارا   خبری     دارد

خبر   دوست    به   دلها      اثری      دارد

مژده   از   رویش  گلهای یقین با    اوست

غزل    عاطفه    را    نابترین    با   اوست

دست   باید  که  بیفشانم    و    پا    کوبم

شب   اگر    معرکه آراست         بیاشوبم

که    یکی   نور    فراگیر  ز  راه       آمد

سحر  عشق    درخشید و پگاه      آمد

دیگر    از  یورش   بیداد     نمی ترسم

دیگر   از   غائله ی   باد     نمی ترسم

آمد آن پشت و پناهی که خدا  با اوست

شرح  منظومه ی بیداری ما    بااوست

هدیه  آورد    برای    دل    ما     شادی

نقش   بر  رایت  او  آیت             آزادی

هله   شو خانه ی دل آینه بندان    کن

طلب  از  میکده می با لب خندان  کن

مهدی  فاطمه  خورشید  جلی    آمد

آخرین   پرتو    انوار        علی   آمد.