روزگاری   زمین   که  بر  سطحش

روز   و   شب  راه  می رویم  دلیر

می شود سقف خانه ی من و  تو

پس به خود در امور ،سخت مگیر

رزق مقسوم  اگر بلا  و   رخاست

که    ندارد    ره    گریز    و   گزیر

در    امان    از       گزند آن   نبود

پیرزال   کبیر     و     طفل صغیر

گاه   گرما    و   گاه    سرمایش

پوست بر میکند ز جسم خسیر

شکر کن شکر ، کان  خداوندی

که بود   همزمان بشیر  و  نذیر

در  و  تخته چنان   نماید   جفت

که      نیابد   اصالتش     تغییر.