(عرض ارادتی به پیشگاه حضرت سلطان علی بن محمد باقر علیهماالسّلام...به امید شفا و شفاعت.)

چه می پرسید   ای یاران    ز  حالم
که همچون قمری بشکسته بالم
چه دیروز و  چه امروز و  چه فردا
عزادار         شهید           اردهالم
                                            علی نامی که طاهر کنیه اش بود
                                            قوی مانند   حیدر   بنیه اش بود
شنیدم زاهل فین و چل حصاران
گروهی دین حق   را     پاسداران
به   شیدایی   روان سوی مدینه
شدند    و    جمله  از امّیدواران
                                               حضور حضرت باقر رسیدند
                                              سلامش کرده و پاسخ شنیدند
سپس گفتند ای شمس هدایت
که جان ما  و   اهل   ما   فدایت
به فین و چل حصاران پیشوایی
بر   اهل دین    نباشد   با درایت
                                       در این معنا حمایت اهل دین کن
                                        برای   ما   یکی    رهبر   گزین کن
امام پنجم   آن   کانون    ارشاد
هدایت خواه مردم را به امداد
مجاهد   رهنما    و    پیشوایی
گزین  فرمود  و  با آنان فرستاد
                                     به سمت و سوی فین و چل حصاران
                                      خزان    آن     جماعت    شد   بهاران
که   بود   آن پیشوا و رهبر تام
که   مولا باقرش   فرمود اعزام
نکو فرزند وی سلطان علی بود
که چون جدّش علی میکرداقدام
                                     سه سال آن جا ولیّ مسلمین بود
                                      از او راضی   امام و اهل دین بود
ولی افسوس  ، بدخواهان امّت
هریمن خو    سران  اهل ظلمت
تحمّل   کردنش    جایز   ندیدند
شکستند  از   سفیر نور  حرمت
                                          پی قتلش   کمر   بستند  و  آخر
                                        به   کام خود   رسید آن قوم کافر
به فین و چل حصاران تا که او بود
امیر ،  اوضاع  اهل دین   نکو بود
گرفتاری   نبود   و  محنت  و   رنج
کمال   دین    و      اوج    آرزو بود
                                        به فین و چل حصاران و حوالی
                                      به   آسایش    قرین بودی  تعالی
امور    جاری      مردم    مطابق
به    قرآن بود    و  یاران موافق
به    احکام  شریعت پای بندان
نه   از   باطل   اثر   نی از منافق
                                     به ناگه کفر طغیان کرد و شلتاق
                                      به دشت   اردهالش   بود اتراق
نهایت   کفر مطلق کار خود کرد
گروهی   از منافق  یار خود کرد
شهید راه حق سلطان علی شد
مسلّط گر چه او افکار خود کرد
                                ز خونش نخل دین پر بار و بر شد
                               به خذلان باطل  و  حق  معتبر شد
شکوه اردهال   ای  شبل    باقر
که هم تو طیّبی و هم تو طاهر
ز بعد   قرن ها کاشان  و اکناف
بود   از  برکت   خون   تو   قادر
                                     که بر هر امر مشکل فائق آید
                                       ز     تأثیر    دعاهایت    بپاید
دل من    مشهد    قالی    طلب کرد
دعاخوان شد خوش اقبالی طلب کرد
به     پابوس     تو    تا    توفیق  یابد
چو    یاران      همّت   عالی طلب کرد
                       خوش آن کو زائر فرخنده فال است
                         مقیم      آستان        اردهال است
چه می پرسید   ای   یاران ز  حالم
که همچون قمری بشکسته بالم
چه دیروز  و  چه امروز  و  چه فردا
عزادار             شهید         اردهالم
                               خوشا کاشان و کوه اردهالش
                               وز آن خوشتر شکوه اردهالش.