(تضمین سوگسرودی از استاد فقید محمد علی مردانی)

ای همایی    که  شکستند   به هم     شهپر تو
وی   غزالی که  کشیدند   به  خون  پیکر تو
هیچ کس  را   نبود  رامش دل   جز   بر تو
سرمه ی  چشم  جهانی شده   خاک   در تو
«سرخ  دامان شفق  گشته  ز خون  سرتو
می زند  لاله  سر از تربت     جانپرورتو»

تابش نور حقت  سر زده    از  روی  نکوست
یا  که  این نوربه رخساره توراجلوه ی اوست
پیچ و تابی  که به موی تووحسنی که به روست
کرد این  راز  به من فاش  که زاسرار مگوست
«شاهد  بزم  الستی  و    شهید      ره   دوست
داده  زیور  به  مه  و مهر   رخ     انور تو»

گوش دل قصه ی جانسوز توروزی که شنفت
شام تا  بام  از این   غصه مرا   دیده   نخفت
که  به  خون  خفتی و گلزخم به جسم توشکفت
هور  شرمنده  شد و چهره  پس  ابر    نهفت
«بوسه بر حنجر گلگون توزد زینب و گفت
آخر  ای  صید به خون خفته منم  خواهر تو»

نوه ی  احمد  مختار     یل  بدر  و     حنین
دختر  شیر خدا   یاور دین     یار     حسین
به  سر   کشته ی  تو بهر ادا  کردن   دین
آمد  و گفت  نه آرام  که با  شیون و  شین
«تو حسین منی ای فاطمه را نوردو عین
سخنی  گو به من ای من به فدای  سر تو»

ای  موثر  ز  دم  تو   دم  جانبخش مسیح
ای  منور  شده از نور رخت صبح صبیح
وی  نشان  داده به مردان خدا راه   صحیح
شرم  ناکرده و کشتند  تو را  قوم     وقیح
«کربلا بود  منای  تو  و  بودند      ذبیح
جعفر و عون تو  عباس  تو  و  اکبر  تو»

حنجر از خنجر کین گرچه عدو خست تورا
کمر  از   قتل  ابوفاضل       بشکست تورا
کی توانست لب  لعل  فشان    بست   تو را
تا  ابد  جلوه  چو خورشید فلک هست تو را
«تو خلیل و دو وهفتاد  ذبیح  است    تو را
جان فدای  تو و هفتاد و دو تن     یاور  تو

زندگی  را  چو تو بودی  همه  مرهون  خدا
جهد  کردی و شدی   کشته ی  گلگون   خدا
خرم  آنکو  شده   مانند   تو    مفتون   خدا
گشت  جاوید از ایثار  تو       قانون   خدا
«نه عجب گرکه خداخوانده تورا خون خدا
به خدا  خون  خدا  بود   علی اصغر   تو»

چوشدی کشته وخونت همه برخاک  چکید
لاله ها ازاثر خون تو  بر  خاک     دمید
خاک شد  منقلب آندم که به افلاک  رسید
بانگ تبشیرعدو هلهله ی    قوم    پلید
«مهر شد  منفعل آن روزکه درواقعه دید
ظاهر از  مشرق نی شد سرمهرافسرتو»

آن که در پای تو آورد فرو  سر همه عمر
آن که از  دل  نشدش  داغ   برادرهمه عمر
آن که در سوک تو بودش به دل اخگرهمه عمر
آن که ازعشق تو می سوخت در آذر همه عمر
«آن که یک لحظه جدا از تو نبد در همه عمر
شده در نهضت خونین  تو    همسنگر   تو»

می رود جانب شام و دلش آشفته  چو  موست
نگهش پشت سر و روی کلامش به عدوست
چون شوم عازم و دل بر کنم ازکشته ی دوست؟
می رود بر جگرش  نشتر و خارش به گلوست
«راس پاکت به ره شام چراغ  ره   اوست
تا نماند ز تو یک لحظه  جدا     خواهر تو»

می زند  بوسه چو بر تربت  پاک   تو نسیم
بخشد از خاک درت  قدر به  جنات   نعیم
دم  جانپرور  تو زنده  کند   عظم    رمیم
سزد ار سر نهد  از شوق به پای  تو کلیم
«ای خوش آن روز که گویم سخن ای ذبح عظیم
با تو از این دل  آکنده  ز غم   در  بر تو

ای حسین ای که تویی  مظهر  خلاق  ودود
وی شهیدی که تویی  پادشه   ملک   وجود
جز تو کس این همه دلسوز به اسلام  نبود
ز خدا بر تو وهفتاد ودو یار  تو     درود
«سخن لحمک لحمی  که پیمبر    فرمود
بوده دروصف تو هم باب تو هم مادرتو»

«خوش عمل»خواهداگر دم زتوای پاک زند
دم نباید دگراز نفس       خطرناک      زند
به ثنای تو رقم گرنه  به  ادراک       زند
سر  قلم بشکند و سینه ورق چاک    زند
«طبع مردانی اگر خیمه بر افلاک   زند
کمترین ذره  خدا راست    ثنا گستر تو».

#عباس_خوش_عمل_کاشانی