طاقت از  دل ، راحت از جان ، قوّت از پا می برد
آن   که    ما    را     تا    نظرگاه    تماشا می برد

عشق   را    نازم     که    تا   سرمنزل   دلداگی
ذوق     را     همراه    با     شوق    تمنا می برد

جامه ی    احرام  باشد   از    شرر   پروانه   را
در   طواف    شمع  زان رو   حظّ معنا می برد

زندگی   با   جلوه ی   حسن    جهان آرای  یار
عشقبازان    را    به    استقبال   دلها می برد

یک سر  سوزن  تعلّق هست مانع از عروج
التذاذ   از   درک   این معنا  مسیحا می برد

تا مگر بر خاک مجنون مشق رسوایی کنیم
دل تپیدنهای مان صحرا  به  صحرا می برد

رونق افزای   بساط   گل  نوای   بلبل است
حسن یوسف شهرت ازعشق زلیخا می برد

از   حضیض   ویل   تا   اوج   بهشت   آرزو
روز  و  شب  ما  را  ولای   آل طاها می برد.