سایه سار...

بس که ماندم دور از آتشسرای سینه ها
چارسویم  را  قرق کردند یخگون کینه ها

رمزواری خواستم از خودشکستنها دریغ
با صداقت همچو  من بیگانه اند  آیینه ها

انقراض باغ را تعبیر وحشت آوری  است
سیل شنها،چشمه خشکیها،فرودچینه ها

کمتر ازسنگیم در احساس زیرا سنگ نیز
با صمیمیت سخن می گوید از پارینه ها

در شمار هفته ها و ماهها هستیم ، لیک
سایه سار  لذّت  خلقیم  چون  آدینه ها.


  سلام

ای شکیبایی ترد احساس در لحظه های ثقیلم
 دستهای   اهورایی  تو
مرهم   زخمهای    غریبی  است
                           - کز  شانه هایم  به  دل  می خرامد
نامت    آیینه   و   آب   را  اعتبار  است
در   قحطسال   کرامت
آفتابی ترین   روزهایی   که  در  خاطرم  هست
تقدیم  نامت
***
 ای    گوارایی   سبز   تاریخ   بر   بام   تقدیس
با   تو   بودن   طلوعی   دوباره ست
                  - در   واپسین   لحظه های   حیاتم
صبح   هر   صبح
از   من    سلامت .