تا   جرعه نوش       کوثر    حسن       حسن شدم

سرمست  نغمه  خواندم     و   بی خویشتن شدم

باد   صبا    شمیم       شرفخانه ی             بقیع

آورد     و      بیقرار       چو   مرغ        چمن شدم

در  سایه سار      سبزترین    سرو       باغ عشق

آسودم    از    ملال  و   بری       از    محن  شدم

با   پرتو        شریفترین        آفتاب           وصل

نوری   دگر     گرفتم    و     ظلمت شکن   شدم

تا   اوج    آسمان     ولایت        گشوده      بال

معراج     روح       کردم  و  فارغ    ز  تن   شدم

بر     شاخسار   «واعتصموا» آشیان     گرفت

تا   مرغ    دل      رها   ز    تمنای    من   شدم

در    پرتو    عنایت   بی چون          مجتباست

شیرین  سخن   اگر  که  به هر    انجمن  شدم.