سحر  به   فیض   دعا   راه    تا     خدا بردم
ببین    چه    بهره ای   از   دولت   دعا بردم

همین نه  جلوه ی  دلدار   کرد   سرمستم
که      در   مصاحبتش  عالمی    صفا بردم

نهال   جان    مرا   تا   ثمر   رسید   از غیب
رهی   به   گلشن    خوش منظر  ولا بردم

به    نغمه ی    ملکوتی    دلی   رها  از بند
به     بزم     خلد  نمای      فرشته ها بردم

مرور    دفتر  توحید  را    به   هر    فصلی
خدا گواست که  فیض   جدا     جدا بردم

زدم    چو  دست  به  حبل المتین آگاهی
به   بزم  دوست   رهی  بی نیاز    پا بردم

ز  نفس دون  چو شدم در مسیر،بیگانه
متاع    عشق      به     درگاه    آشنا بردم

دل   شکسته   از    اندوه   را   برای شفا
به    پای بوسی   سلطان دین رضا بردم

روان   تشنه ی  خود را برای رفع عطش
نفس زنان به   سر  ِ چشمه ی بقا بردم

به    منزل    ابدی    از    عنایت محبوب
خوشم که نامه ی اعمال،بی خطا بردم.