نوبهار   آمد    و    بلبل    به    نوا     داد    نوید
که   سلیمان  گل از   طرف   سبا   باز   رسید
نیست  در خانه  خزیدن  چو روا  موسم  عید
به   در  از   خانه   بیایید  و   به   گلزار    روید
*
باد  گلریز   شد   و   بر   سر   گل   ژاله  چکید
آب  در  جوی  و   ز  پیرامن  جو ، سبزه  دمید
*
خَد برافروخت چو حورا به چمن  لاله ی  شاد
قَد  بر افراخت   همانند    نکویان  ،  شمشاد
شبنم از دست نشاطش  به دهان نقل نهاد
شور  خواندن   به  سر قمری  و  بلبل  افتاد
*
گل زرخ پرده و نرگس سوی گل چشم گشاد
سرو  شمشاد قد   و   مرغ چمن  ناله کشید
*
بشتابید    به    بستان   ،    بشتابید به   راغ
بشتابید   به   طرف  چمن   و  روضه ی   باغ
از   گل   و   سبزه   و   شمشاد  بگیرید  سراغ
به    کف   از    باده ی    انگور گذارید     ایاغ
*
خرّم    آن    دل که   بهاران   پی ترتیب دماغ
بانگ    مرغ   چمن    و    بوی  گل تازه شنید
*
بلبل    آمد   به  سر   گل   که  کند  راز و نیاز
به    هواخواهی    معشوقه  غزل سازد ساز
هم    بر او خوانَد  آن    تازه    غزل    با  آواز
تا    از   این    راه    کند  عشق کهن   را ابراز
*
باد  ، سوی چمن   آمد که  دهد مژده که باز
گل به بستان و به گل میوه ی مقصود رسید
*
به        چمنزار      روانند       غزالان     جوان
دیده ی  دلشدگانشان    عقب    سر   نگران
عاشقانشان همه ازخویش به درجامه دران
چمن    آراسته اند   از  قد چون  سرو روان
*
هر که  دید   آن قد و خد  را   ز  چمن آرایان
اول از  جان و سر ، آن گه  ز گل و سرو برید
*
ای نگاری    که   چو من   با دل جویای شراب
صبحدم   جانب    میخانه    روانی   به شتاب
نوگل    باغ    امیدی  تو   که   در   راه  صواب
پا  نهادی    که   شود   زهد  ریا  خانه   خراب
*
باتو گل دفتر خود خواست که گیردبه حساب
باغبان    آن   ورق   از شرم     به گل درپیچید
*
دست حق   پشت وپناه  تو بود در همه حال
خدمت   پیرمغان   چون که  رسیدی سرِحال
جام اول    چو    گرفتی   به   تمنای     وصال
گو که ما را و تو را نیست نه مرگ و نه زوال
*
مرده   آن است   که در موسم نوروز ، مجال
داد   از دست و به گلشن گل مقصود نچید.