آی      مستمرّی گیرای      ایرونی
من چه کنم  با این همه    گرونی؟

بـا مستمــرّی که  دارم می گیرم
بــایـد   ســــرم رو   بـذارم بمیرم

تومملکت کسی به فکر  ما نیس
برای  درد   مـن و  تــو  دوا نیس

هرکیو می بینی به فکر خویشه
کوسه ی  بیچاره  به فکر ریشه

همه پــر از  درد و  غمیم خدایا
راهی     ملک     عدمیم خدایا

چه توی کاشون و چه توی تهرون
ما همه بازنشسته هان حیرون

خجالت از بچه و زن می کشیم
تو ذهنمون طرح کفن می کشیم

تـــازه اگـ ـه بمیریم  از خجالت
مــردن مـا داره فقط  یه حالت

چون مرده شور و  قبرکن نداریم
هزینه ی گـــور و کفــن نداریم

من یکی  کردم  به عیال وصیت
با  مرگ من خودتو  نکن  اذیت

یه دفعه بعد مرگ خوشحالم کن
ببر تــــــوی بیـابـونا چالم کن

بــــ رای من ختم مجازی بگیر
احساس هیچکسو به بازی نگیر

خلاصه مـــــا کــه بینواترینیم
نشد که رنگ ثـــروتـــو ببینیم

وقت تـولــــد اگه عوریم همه
همون طوری راهی گوریم همه.