فلک      با    رزق      ناچیزی       معیّن      کرد      هستم را
که      از      روز      ازل     می خواست  تا آخر   شکستم را

تماشا     کرد    با      چشم     درون      بالا      و       پایینم
برون        آورد     پیمان       نامه ی       عهد        الستم را

علیه    من     تبانی        کرد        با      گاوان         پروازی
به    مقیاس     ملخ      سنجید     از    اندیشه  جستم را

چو  تاکی    پیر    عمری    روی    دوشم    بود    سنگینیم
شکست     و    چوب    منبر    کرد       آخر      داربستم را

به    شلاقی    که    دستاویز    شاهان    بود     گوناگون
روا       دانست      تعزیر         دل        زیبا        پرستم را

نگفت   از   گل   به   خوش خواران    بیت المال  نازکتر
گرفت    از    من    به جرم  نشئه بودن یک دو بستم را

منم    شرمنده ی    غوکی     که     تفتیش عقاید    شد
از   آن   در  برکه اش   دیگر   نخواهم شست  دستم را

به    جز    باغ   بهشتی   عرصه ی   جولان    بدخواهان
چه    خواهد   داد   در    فردای    محشر    نازشستم را

به    الهام    غزل     حال   دلم   خوش   کرد     اوقاتی
از این پس  می پرستم  روز و شب شیطان مستم را!