من    از   «سپیده دمان»  راه    برده ام     به «نیستان»
به  هدیه    شعله ای   از     آه   برده ام     به «نیستان»

شعور      مندرسم       را      نهاده ام        به       کناری
هر    آنچه      فاخر     دلخواه   برده ام    به «نیستان»

دل    شکسته ی     من     با   نسیم     عشق    نلرزد
چنین     متاع      به      اکراه     برده ام  به «نیستان»

به     صدر     تا      بنشیند     دوباره       قدر     ببیند
فتاده    یوسف    در    چاه     برده ام     به «نیستان»

اگر  چه  نیست   ز  بی مایگی    به  کف  ده  خشتم
برای    بی بی دل   ،   شاه      برده ام  به «نیستان»

خیال     خام      پلنگ      همیشه      منزوی ام   را
جهیده    تا     زبر     ماه    برده ا م     به «نیستان»

برای       طرفه        جوانان      چهره ها      ملکوتی
پیام     پیر      دل    آگاه      برده ام   به «نیستان»

چو  یوسفم  شده   حسن  ختام   «احسن مثوای»
که  شادمان  «صدق الله»  برده ام  به «نیستان»!