ز باغ   و   راغ    جهان    بار   و بر      نخواسته اند

جماعتی   که   حضر    در    سفر     نخواسته اند

کم   از     فرشته     نباشند       عارفان    صدیق

که   جز    متاع     بلا        بیشتر     نخواسته اند

ز   برق    تندتر     آن   جمع  بگذرند   از   خویش

که   استفاده   در این      رهگذر    نخواسته اند

به   جنگ    اهرمن    نفس    سالکان      طریق

وفا   ز   خنجر  و لطف از   سپر     نخواسته اند

منادیان     حقیقت      شعار     کوی       حبیب

مگر    برای     فدا     جان و  سر  نخواسته اند

چو   شیر   باش   که  دریادلان  وادی   عشق

برای   خویش    سفر   بی   خطرنخواسته اند

به زیرسایه ی طوبی مقام آن جمعی    است

که  از    نخیله ی   دنیا       ثمر  نخواسته اند

به  زهد    خشک   نبخشند  آن  جماعت   را

که   نان  و  نام به   دامان تر    نخواسته اند

به   شر و  درد و بلا  مبتلاست    جامعه ای

که   خیر  و  شادی  نوع بشر نخواسته اند

هنراگرکه تو راهست «خوش عمل»   بنما

که   قدر  پور  به    فضل  پدر نخواسته اند.