ای دوست  بیا    تا  که    در  این    خانه    بگرییم

در  فصل  خزان    باز                غریبانه    بگرییم

در   مرگ   نشاط  و  طرب  و       شوق    بنالیم

در   ماتم     شمع  و    گل    و   پروانه    بگرییم

مانده ست   به   خم   یک دو سه پیمانه بنوشیم

تا   وقت   سحر   بی خود  و   مستانه    بگرییم

پا  تا  به  سر  از    آتش     اندوه         بسوزیم

مانند   دو     دیوانه ی     دیوانه           بگرییم

ای دوست   خزان  قصه ی  اندوه درازی است

تا   خاتمه ی      دفتر     افسانه         بگرییم

برخیز   به    ماتمکده ی        باغ       در  آییم

در   خانه      نشاید    که  صمیمانه     بگرییم

تا  باز     بهاری      دل    ما را   کند       آباد

در    حسرت    آبادی         ویرانه      بگرییم.