پیرهامان با غزل سرگرم

و جوانهامان

نظم می سازند

هجو می گویند

شعر اما بر مدار مبهم اندیشه ها

محصور می ماند

***

راههامان گرچه باریک است

روزهامان گرچه همچون شام

تاریک است

پویشی باید

***

سروها را گرچه برکندند

ناجوانمردانه گرچه لاله هامان را درو کردند

گرچه نوری نیست

ناری نیست

آوای قدمهای بهاری نیست

گوشهامان را

گرچه از تکرار «فاع» و «فع» آکندند

رویشی باید

نغزها گفتند آن پیشینیان

در خاکها خفتند

از نو گویشی باید.