گر چه   جوبارم   به   دریا     راه   بردن   می توانم

عشق   اگر   قامت  فرازد  دل   سپردن  می توانم

گو   نباشد   زیستن  را  شوق در  زندان  هستــی

با  هوای  باغ  سبـــــز  عشق   مــــردن  می توانم

گر    ندارم   طالع   شمعی  به گرد روی  خوبـــان

تا  مگر   آتش   بگیرم    تاب   خوردن     می توانم

صحبت   از   طول  امل   ارزانی    دنیا   پرستــان

من  که  درویشم غنیمت  دم  شمردن می توانم

با  همه  بی  دست  و پایی  گر  بگیرم کنج عزلت

طایر   اندیشه  را   تا  عرش   بردن     می توانم

تا  که   خوار  آشنایان  از   گرانجانی    نگـــردم

همچو  گل  بعداز  شکوفایی فسردن می توانم

گر  چه  از  ترفند خام دشمنان  دلسردم    امـا

دوستی را  دست با  گرمی فشردن می توانم

عشوه ی دنیاخریدم «خوش عمل»گرچندروزی

این  حنای  عاریت  از  کف  ستردن  می توانم.