گفتــــه ام بــــا پســــر خویــــش کـــــه وقتــــی مــــردم

دهـــد از بـــــاده مــــــرا غســـــل و نهــــــد در گـــورم

پیـــش از آن گــــر کفــــن از بـــرگ مـــوم ســـــازد به

کـــه از ایـــن خلعــــــت سبـــــز لجــــــنی مســـــرورم

بــــه شــــب اوّلِ قبـــــــرم چـو نکیــــــــرین آینــــــــد

نشئـــــــه زیـــن بــــوی نیـــــارند فــــــــراوان  زورم

بـــــاده جـــــت وار رســــــاند بــه سـراپرده ی غیـــب

روح ســــرمســــت مــرا کـــز تـــن خـــاکـــــــی دورم

پســــــر بـــاده فـــروشم! به بهشتــــم چــــو بـــــــرند

بــــــود از شـــــاخـــه ی طـــوبــــی هـــوس انگـورم!