ای  از  لبــت  چکیــــــده   به  کامم  سکنجبین

صفرابر  و  معطّر  و   خــــوشـــاب   و دلنشین

آن  لعل  لب  برآمـــــــده از کـــــان کــائنــــــات

در کـــارگـــاه  کــــون  تــراشیــــده  بــا  یقیـن

حجّـــار سختکـــوش قضا و قـــدر کـــه هست

بر  حلقـــه ی گـــران سلیــــمان  از او نگیــــن

صفـــرائیـــان  عـــــالــــم بـــــالا  نهــــاده انـــد

ماءمعین ز  کف  بـــــه  تمنّــــای  ســـاتــــگین

آن ساتگین که پر شده  از بـــــاده ی نشـاط

وان باده کش زخُم به درآورده  حــــورعیــن

کنج لب تو خال سیــه ،بچّه هنـــدویی است

نابالــــــغ  و  فریبگـــر و  شــــوخ  و نـــازنیــن

گویــــد سکنجبین  لبت   را  ســـرشتـــه اند

از  آب  سلسبیل به زمزم  شــده عجیــــــن

یک  قطره زان اگــر بچکد در گلوی خضـــــر

آب حیاتش  اوفتـــد از چشـــــم  تیــزبیـــــن

بر آستان  پیـــــر  مغــان گـــر کننـــد ســــرو

بنـــد  ازار خـــــود  نشناســـد  از  آســــتین

بویی  از آن اگـــر بــــرسد بـــر  مشام شیخ

بشکن زند بــــه مدرســـه تــــا روز واپسین

دارد  هزار رنـــــد قــدح نوش  سینه چــاک

در هر قدم ز باره ی  ری  تا  بـــــه باشتین

ترجیـــح  داده انـــــد خمـــاران دردنــــوش

یک قطره زان به بشکه ای از آب  آتشین

در هر  مکان که شرّه کندصبح روی فرش

تا شام لیس می زندش  بــــا زبان   مکین

خوش باخط شکسته نوشته ست کلک دهر

وصف  سکنجبین  تــو  بــر تخته ی جبین

حتی متاع کفر گر این طرفه شربت است

«شاطرحسین»می خردش با متاع دین!