کسی که  جام  محبّت به  دست  ما   ندهد

شراب عشق  به جان و دلش  صفا    ندهد

گره گشا  چو  نسیم  صبــــا تــــواند بـــــود

خلاف  قاعده یک دست اگـــــر  صدا  ندهد

دلی که روشن از انوارروح بخش دعاست

به  ادّعای کســـی  جا  به  مدّعــا  ندهــد

شکوه عشق  بنازم   که در قلمروی دل

به  جز  بلا  به کسی  حکم  ارتقا  ندهـد

از آن به  قبله ی بیگانه است روی  دلم

که  جز  ملال  مـــرا  قرب آشنا  ندهــــد

دخیل  بسته ام  این  روزها  ز نــاچاری

به آن  ضریح  که  دردم  دهد  دوا ندهد

به  زعم  من همه  یاران  یکدلم هستند

امام زاده  که  کورم  کند   شفا  ندهـد

سزای  قفل دلم  بسته بودن ابدیست

اگر  کلید اجابت  مــــرا  خـــدا  ندهــــد.