گل کرده به رنگ   یقیــــن گلبــــوته ی بـــاور مــــــا

فــــریاد حمــــاســـه بود خونواژه ی  حنجـــر  مـــــا

پــــایـــایی نشئه ی عشق برنــــایی  لحظه ی اوج

بی پــــرده   عیـــان شده از  ایمـــــان مصوّر  مـــــا

سرسبزی باغ شرف از سرخی خون کسی است

کز پیله ی «من» شده در پیوسته به لشکـــر مــا

زحمت  نرسد به کسی  از رویش خار وخســــی

تا سایه فکنده به خاک این نخــــل  تنــــاور  مـــــا

لب تشنه اگر چه   شود در جبهه رهیده  چه غم

کز کـــــوثـــر عشق و صفــــا نوشیـــده دلاور مـــا

گامی بــــه عقب ننهـــد مشتــــاق وصال حسین

سنگ  ار بشـــــود  سپــــری در پهنه ی سنگرما

جز  خنجر  «لا»  نخورد  بر  قلب  سیــــاه عــــدو

یا  از لب  حنجـــره ها  یا  از  دم  خنجـــــر مــــــا

باز است که حیله کند صیّـــــــاد ستمگــــر غرب

تا  حلقه  دوبــــاره  نهد  بر  پــــای  کبـــــــوتر ما

باید که به  طف   برویم  دیـــــدار نجف بـــــرویم

با عزم  و هدف  برویم  قدس است بـــرابــر مـــا

تا مرگ  جهول عـــراق این مظهر شرک و نفــاق

ای دوست  نمانده بسی  با گفتــــه ی رهبر ما

گر کشته شویم و کشیم مکتب نرود  ز  میـــان

گل آیـــه ی فتح و ظفر ثبت است  به  دفتــر ما.

*چهارم مرداد 1361 شمسی