حاجیان از  سفر  کعبــــــه  بـــــــه  اجلال رسیــــــــدند

وقتشان  خوش  که  می  از  ساغر  اقبال چشیـــدند

با  دل  شاد  رسیدند  و   ندانند    کـــه  در  اصــــــــل

مرغکــــانند ، ز گلشن به قفس بـــــــاز پــــــــریــــدنــد

آهــــوان بــــه چمنــــزار صفــــــا رفتــــه  ز شـــوقنــد

کـــــه  ندانستــــه  دگر بار ســـــوی  دام دویــــــدنــد

قطره هاینـــد به دریــــــا شده واصــــل ، ز بد ِ بخــت

شده  از بحـــــــر جـــــــدا ، دامن  مـــــــرداب گزیدنـد

جسته از ظلمت و رفتند سوی چشمه ی خورشید

باز ، خورشیــــد رهــــــا کرده بـــه ظلمات خــــزیدند

خـــــــرّم آن جمــــــع که هنگام طواف حــرم دوست

عهد  بستند بــــه جانانه و از خـــــویش  بــــــریــدند

به صفـــا و به منــــا و حـــرم و مـــروه و زمـــــــــزم

بی صفــــــایند اگـــــر جــــلوه ی محبــــوب ندیـــدند

سعیشان نیست  قبـــول ار نه بت نفس شکستند

حجّشان نیست بجـــــــا گر نه ز امیــــال رهیـــدنــد

تــــــاجــــرانند نه حــــاجــــند اگـــر در سفــر عشق

دین خــــود داده ز کف عشــــــوه ی دنیا بخــریدند

دست بـــر پرده ی خـــالق زدگان اهـــــل بهشتنـد

به جهان خـــود نه اگـــر پرده ی مخلوق دریـــــدند

حرمت از کعبه یکی گفت که دارنـــد فـــــــزونتـــر

به طــــــواف حـــرم آن نــــادره دلها کـــه تپیدنــــد

«خوش عمل» گر به طواف حرم دل بشتــــــابی

به مقــــامی رسی امــــــروز که آنــــان نرسیدند.