دریـــــا به  غدیـــــر آمــد  ،  برخیــــــــــز و  ره غم زن

سرمست و  غزلخوان شو دستی دوسه بر هم زن

گــــر  ریختــــه بر جانت  غم  آتــــــش نمـــــــــرودی

بر شعلــــــه ی  جان آبی از  رطل   دمــــــادم   زن

در   ملک  ولا  آنـــــــک ، برپــــاست  علم  بشتـاب

بر  ســــــرو روان خـــــود زان سلسله پرچم   زن

با اهـــــل  دلی   بنشین ،  در جمع خــــداجویـان

بیتی  دو  سه  انشـــــا کن وز مدح علـی دم زن

در دامگـــــه عنصــــر   گــــــر مانده ز رفتــــــاری

بر خنگ  طرب بنشین  رو بانگ بر ادهــــــم  زن

از  رتبه ی «لاتلقــــوا» چون رخت  فرا بـــردی

بر  «تهلکه»ی جانت صد ضربه ی محکـم    زن

نفی ات  چو  مسلّم شد ، اثبــــات  پدید   آیـد

هستی   اگرت   باشد بر لا  و لن  و لم    زن

اعراض و جواهر  را یکدم  به  کنـــــاری  نـــه

نقش خفــــــی از  وحدت بر لوح معظّم    زن

گر  پای  طلب  داری  بـــا شاهد  بـــــــازاری

بخــــرام  به  گلــــزاری دم از غم دل کم  زن

مولاچوتورا خواهد چشم از همه عالم پوش

ساقی  چو تو را جوید  پا بر  سر  عالم  زن .