زیـــــر شعر  تو   اگـــر  من  ننویسم  خــــــــوشم آمد

تو  هم  اصلا  ننویسی که ز شعرم خـــــــــوشت آمد

نان  به  هم  قرض دهیم ارچه ز  هر شعر که گفتی

نکنم   حال و  تو  هم  از  غزلم  کم خــــــــوشت آمد

گر  من  استاد  خطابت   کتم  و   شـــــاعر  مفضـال

هست   این  بر همه  معلوم و مسلّم خـــوشت آمد

من  به  هر  مرحله   ترویج   کنم  خنده    و شـادی

چه  کنم  گر  که  تو   از  گریه  و  ماتم خوشت آمد

شعر  من  هست  به مانند   هلـو   راحــــت حلقوم

تو  ولی دوست  نداری  که  ز  شلغم خوشت آمد

بنده  خرمای  خرک  دوست  همی  دارم و  عالی

کنی  عنوان   همه  جا  از  رطب  بم  خوشت آمد

باب  میل  است  مرا   مثنـــوی  و  قطعه ولی تو

ز  سپیدی  که بود  درهم و برهم  خــــوشت آمد

مرغ  باغ   ملکوتم من  و   جوینده ی   رضــــــوان

تو  به   ویلت  همه  میل  و  ز جهنّم خوشت آمد

بنده  از  حضرت عالی که عزیزی  خوشم   آیـــد

چو پسر خاله  تو هم  مثل بنی عم خوشت آمد

بارها   مدح  تو  را  کرده ام  این   بـــار  ولیـکـن

دوست دارم بنویسی که ازین ذم خوشت آمد

هست اینها  همه  شوخی و تو جدّیش مپندار

بزن ایمیل کزین طرفه یه عالم خــــوشت  آمد

خوب میدانم از این  طنز  به جد پایه رســانده

که زجان خوش عملت کرده فراهم خوشت آمد

تـــا که  ایـجاد کدورت  نشود بین  من  و تــــو

آخرین بیت  چنین  آرم  و  دانم  خوشت   آمد

زیر هر شعر تو  من  هی  بنویسم خوشم آمد

و  تو   مرقوم  نما  پشت سرِ هم  خوشت آمد.