کی شــــــــود نگار من ، یار گلعذار من     شهد وانگبین شـــــود ، روز و روزگارمن

عید شد ، بهار شـــــــد ، لاله آشکارشد    بی تو ناگـــوار شد ، چون خزان بهار من

دانم ای به روچـومه ، میرسی زگردره     میبری بــــــه یک نگه ، صبر من قرار من

برسرم عبور کن ، جلوه ای چو هورکن     آشنا به نـــــور کن ، این شبان تــــار من

دلربای فتنه گر ، بشنو از من این خبر      نیست این زمان دگر ، دل به اختیار من

باز هم برآن سری ، تا که از ستمگری      بگذری و بر دری ، قلب سوگــــوار مــن

جان من حزین مکن فلب من غمین مکن    آوخ این چنین مکن ، بیـــوفا نگـــار  من

چون زغم روم به گور،بنگری زدور دور    آن زمان هم از غرور ، بر سر مـــزار من

              «خوش عمل» در این زمان ، آشنــــای همــزبــــان

              نیست تـــــا شود به جــــــان ، یار و غمگســـار من