عشــــق تـــا پنجـــره وا کــرد به روی دل من

عطر صـد خاطـــره گل کـــــرد به بوی دل من

به نمـــازی شرف آمـــوز سحر قـــامت بست

تا شد از چشمه ی خورشید وضوی دل من

پــــا بـــه پـــای همه رنـــدان خمـــار آلــوده

عشق ِ سرمست شد آواره ی کوی دل من

چشمه در چشمه سفرکردوبه دریاپیوست

مــــاهی شیشه ای آینــــه پــــــوی دل من

سجـــده بر بـــرگ گلی کرد و پیمبر خو شد

خضر فــرخنــده پی وسوسه شوی دل من

پرده در پرده غزلجـوش و غزل پیونـــداست

نازنین فـــــاخته ی نـــــــادره گـــوی دل من

به جز از شمع که روشنگـر بـزم ازلی است

کــس نـــــدارد خبــــر از راز مگـــوی دل من

نــور پـــاداش صمیمیّت پـــوپــکهـــایی است

کـــه پـــرو بــال گشــــودند به سوی دل من.