دیگـــر نـــــه من آن مـــرد جوانم نه تو آن زن

کــــــــز عطر تنش مست شود کوچه و برزن

افتاده ز پـــا مثل دو بیـــدیـــم بــــه هــامون

خشکیــــــــده تر از دست و دل مــرد تبـرزن

تن داده به هر حــــــــادثه در رهگـــــذر بــاد

دل بسته به خاشاک و خس دشت سترون

در پاسخ هر چشمک آمیختــــه بـــا اشـــک

وقتی که فــرستــاده شود از طـــرف مــن

لبخند تو دیگر نه ملیح است و نه نـــوشین

ایمـــــای تو دیگر نه فـــریبــا و نه رهـــــــزن

با این همه گر دوست مــــرا داشته باشی

با خـــــــاطره ی عهـــد کهن قدر یـــک ارزن

این جان که مرا هست وبـــال تــــن رنجــور

وین سر که تورا روز و شبی بوده به دامن

سازم به فدای تو و ریـــزم بـــــه قــدمهــات

تا آن که ادایــــم شود آن دیــــن به گـــردن.