تا در طریق عشق شــــدیم آشنـــــای دل

از ما گریخت نـزهت روح و صفـــــــــای دل

شـــالوده ی بنــــای خــــــرد تـا خراب شد

خواندیم نغمه های جنــــون را به نای دل

مـــا را بــه جــز مـلال و سرافکندگی نداد

تــــــا ریختیم نقـــــد جـــــوانی بـه پای دل

عمریست میرویم و به جایی نمی رسیم

در شـــاهــراه وادی بـــــی انتهــــــای دل

فتوای عقل عافیت اندیشی است و بس

رفتن بـــه پیشواز خطــــرهاست رای دل

بــا جبــر می رویم و نــــــداریم اختیـــــــار

دل در قفــای دلبـــر و ما در قفــــــای دل

بـــا حســـن انتخـــــاب گـــزیـــدنــد در ازل

زاهـــــد ولای جنّـــت و عــاشـق بلای دل

روشن بـه جـــز چراغ تمنّای وصل نیست

چنــــدان که دیده ایم بــه ماتمسرای دل

چون مــــا مبـاد عاشق زاری اسیرحسن

ماننـــــد مـــــــا مبـــاد کسـی مبتلای دل

فــرزانه وار تــــابع عقلیم «خوش عمل»

مـــا را اگـــر به خود بگذارد هـــــوای دل.