از آن روزی کـــه خلقت شـــد پدیدار

در ایـــن ماتمســـــرای آدمیــــــخوار

ملایــــک در رجــــوعـــات پیــــاپـــی

به زاهــد سبحه دادند و به ما می

سوالی کـــرد زاهـــد مــــر ملک را

به دوش انــداختـه تحت الحنک را

که ای عالی جنـاب کوزه بردوش

چرا سهم می مـا شد فـراموش؟

ملک زان رنــدهای بی کلک بـود

به زاهـــد با لبی پرخنده فرمود:

قسیــــم رزق ، دادار یـــگانـــــه

بــه کس یکجا نداده آب و دانه!