من از عاشق شـــــدن در پیرسالی سخت می ترسم

حقیقت از دل پــر ، دســـــت خالی سخت می ترسم

به سیـــر قهقـــــرایی رفتــم از بس در جوانســـالی

به روز پیــــــــــری از اوج تعالـــــی سخت می ترسم

نـــدارم شکــــوه ای از وضـــع روحی - معنوی امـــا

ز وحشتنـــــاکی اوضــــــاع مالی سخت می ترسم

درآن محفل که ساقی اشک رز درشیشه می ریزد

تبسّم گر کنــــــد جـــــام سفالی سخت می ترسم

طبیب آمــــد به بالیــــــن من و نبضم گرفت و گفت:

ز هــذیـــــانهـای بیمـــــار خیالی سخت می ترسم

چنان خو کرده با رخـــــدادهای طالــــــع نحســـم

که گرقسمت شودفرخنده فالی سخت می ترسم

تو را دیـــدم دلم لــــرزید و پـایم سست شد ، اینک

از این کیفیّت حـــالی به حـــالی سخت می ترسم

مقابل چون که شد آیینه بامن صاف و صادق گفت:

از ایــــــــن آدم نمـــــای لاابالی سخت می ترسم

پس از عمــــــری به سر بردن در اوج تلخکامی ها

در این هنگامه از شیرین مقالی سخت می ترسم

ز گشتاپوی بی هنگـام عـــزرائیل خـــــوفم نیست

کند اجـــــرا چو حکـــــم انتقالی سخت می ترسم.