هر دم شکســـت می رسد از بخـت بد مرا

مینــــای می کجاســت که از خود برد مرا

در بنــــــد خاکدانـم و از شعلـــه ی فـراق

دود جگـــــــر بــــه اوج فلک می رسد مرا

روح مجرّدم کـــه بـــــــه ظلمــــات زندگی

محکـــــوم کرده اند بـــــــــه حبس ابد مرا

در کـــوره راه حــادثـــه های هــــزار رنگ

از پـــــا درآمــــدم ، نکنــــــد کس مدد مرا

بی صحبت فرشتـــــه بسی پـر غبار شد

آیینـــــــه ی دل از نفـــــس دیو و دد مرا

درگلشن وجــــــود چنان خوار گشته ام

کاقبال هم بــــه سینه زند دست رد مرا

راهی بسوی دوست گشودم ولی دریغ

ابلیس کــــرد وسوسه ؛ گردید سد مرا

آنک در انتظار تـــوام ای بهــــــار عشق

دست خزان بـه ریشه اگرتیشه زد مرا.