چیست در دامنه ی کوه گل سرخ؟

شاید نغمه ی چوپانی ست

-در تنهایی هایش

شاید خاطره ی زخمی شاهینی ست در قلّه

-که می میرد

شاید خواهش رودی ست که می پوید

یا که شاید نجوایی ست از عاشق شبگردی

که شباهنگام

دل به دریا زد و سر بر کوه نهاد

*

از خود گل باید پرسید که چیست؟

و تو می پرسی و گل می گوید:

نغمه و خاطره و خواهش و نجوا

که تو می گویی هستم

زیرا

نقش جادویی «او»یم

و به شعری می مانم

که شبی گفت و پراکند در این صحرا.