دامــــن دشـــت گل آذیـــن شــــــده از بــــــــاد بهار

سینـــه ســــرخ آمــــــده بـــــا مــــژده ی میلاد بهار

شیشــــه ی عمـــــر هیولای خزان خورد به سنگ

تا رخ از پــــــــرده عیــــــان کـــــرد پـــــریـــــزاد بهار

روشــــن از عشق دل و دیـــــده ی شیرین چمن

کـــه بـــه رهــــوار نسیـــــم آمـــــده فرهـــاد بهار

لاله ها در چمــــن از شـــــوق به رقص آمده اند

بلبلاننـــد بـــه شـــــور از غـــــــــــزل شــــــاد بهار

سحــــر از نغمـــــه ی جانبخـــــش هزاران برخیز

کـــه نـــــدارنــــــد مگـــــر یـــــــــاد ز میعــــاد بهار

قصــــد آزار دلـــم داشـــــت خــــزان با دم سرد

آن تطاول همــــه رفــــــت از نفـــــس بــــاد بهار

دل اسیــــــــــر غــــم ایــــــام مکــــــن تـــا نکنی

خاطـــــــــر آزرده ز نیلـــــــــوفــــــــــــــر آزاد بهار

ز چـــه امــــروز کلـه گوشـــه به عرشم نرسد؟

کــــه صفایی اســــــت نصیب دلـــم از زاد بهار

خاطــر از خاطـــره ی هجــــــر مشــــوّش نکنم

کـــه دهـــد مـــژده ی وصــــل تــــو مرا یاد بهار

«خوش عمل» همتی ازعشق طلب تاکه شوی

جرعـــــه نـــــوش در میخــــــــانه ی آبـــــــاد بهار.