خـــــــدا را نعمـــــت ظاهــــر فـزون است
دوچنــدانـــــش «ومالاتبصـــــرون» است
بگـو «بــل نحـــن محرومــون» کــه شاید
خـــــدا درهـــــای رحمــــت را گشـــایـــد
بخـــــــــواه ای طالــــــب اوج و مـــــدارج
چنیــــــن نعمت «من الله ذی المعــارج»
نمـی گیـرنـــد از او پــــاداش سنگیــــن
بــــــــه دنیـــــا وآخــــرت «الّاالمصلّیـن»
ز کبــــر آنکس کــه خـود را معتبر گفت
خـداونـــدش «ساصلیـــه سقـــر» گفت
تدبّـــــر گـــر کنی مـــــاه و شـب و روز
«نذیــرا للبشـــر» هستنـــــد مفـــــروز
امـــــــــان از روز رستـــاخیــــــز کآنجــا
دوبند خلـــق گیــــــــرد دســـــت یکتــا
کسی گوینده جز «این المفر» نیست
جوابــی غیــــــــــر «کلّا لاوزر» نیست
تـــو آیا فـــــرع داری؟ اصــــــل داری؟
پس انـــــداز «لیـــوم الفصل» داری؟
گنهکارا! ز دفتــــر خوانـــدی ایـــن را
«کذلک نفعــــل بالمجــــرمیـــــن» را؟
خــــــدا گویــــد به رستاخیـــــز ایدون
«فـــان کان لکــــم کیــد فکیــــــدون»
«لفی سجّیـــــن» کتــــــاب کلّ فجّار
«و مــا ادرئک مـــا سجّیـــن» گنهکار.
بازدید امروز: 105
بازدید دیروز: 384
کل بازدیدها: 820850